Ο σύντροφός μου πάσχει από κατάθλιψη. Πώς μπορώ να του συμπαρασταθώ;

Το να είσαι σε μία σχέση όταν ο ένας (ή και οι δύο) πάσχει από κατάθλιψη είναι πρόκληση. Η κατάθλιψη ίσως κάνει το σύντροφό σου να φαίνεται απόμακρος. Μπορεί να νιώθει ότι είναι βάρος ή να κλείνεται στον εαυτό του. Τίποτα όμως από αυτά δε σημαίνει ότι η σχέση σας είναι προβληματική. Οι δυο σας μπορείτε να το αντιμετωπίσετε μαζί.

Είναι σημαντικό να έχετε κατά νου ότι ο τρόπος που εκδηλώνεται η κατάθλιψη δε διαφέρει μόνο από άτομο σε άτομο, αλλά και από τη μια σχέση στην άλλη. Μπορείτε να ακολουθήσετε κάποιες οδηγίες και προτάσεις που θα βρείτε σε αυτό το άρθρο αλλά μόνο εσείς και ο σύντροφός σας μπορείτε να καθορίσετε τα όρια, τους συμβιβασμούς και τι είναι αυτό που τελικά μπορείτε να χειριστείτε μαζί.

Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχει ελπίδα για τη σχέση. Ένας καταθλιπτικός σύντροφος μπορεί να προκαλέσει άγχος σε μια σχέση. Το ίδιο δύναται να προκαλέσει όμως και ένας θάνατος στην οικογένεια ή οικονομικά προβλήματα, ακόμα και μια διαφωνία. Η κατάθλιψη δεν είναι το πρώτο πρόβλημα που προκύπτει στη σχέση και σίγουρα δε θα είναι και το τελευταίο. Ακριβώς όπως και με οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα μπορείτε να μπείτε σε μια συμβουλευτική ή θεραπευτική διαδικασία και να δουλέψετε τα προβλήματά σας.

Μην παίρνετε τα συμπτώματα της κατάθλιψης προσωπικά

Ένα από τα βασικά συμπτώματα της κατάθλιψης είναι η διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Όλα φαντάζουν χειρότερα από ότι είναι στην πραγματικότητα και μερικές μέρες σου φαίνεται ακατόρθωτο ακόμα και το να σηκωθείς από το κρεβάτι το πρωί. Όταν κάποιος που πάσχει από κατάθλιψη είναι σε σχέση, αυτή η συμπεριφορά μπορεί να εκδηλωθεί και σε πράγματα όπως το να βγείτε για μια βόλτα ή να κάνετε sex ή να κάνετε κάποια συζήτηση. Και είναι και πολύ πιθανό ο λόγος που υπάρχει ενδιαφέρον για αυτά να μην έχει καμία απολύτως σχέση μαζί σας.

Μέρος της δυσκολίας που έχετε να αντιμετωπίσετε είναι ότι τα περισσότερα από τα συμπτώματα της κατάθλιψης έρχονται σε αντίθεση με τα χαρακτηριστικά μιας υγιούς και επιτυχημένης σχέσης. Αν η σχέση σας είναι "καλή" θα πρέπει να είστε θετικοί! Προσπαθήστε να δοκιμάζετε καινούρια πράγματα, να έχετε κοινωνικές σχέσεις και με άλλους ανθρώπους και να κάνετε sex συχνά.

Δεν υπάρχει κάποιος οδηγός σχέσεων που να λέει ότι μια επιτυχημένη σχέση είναι αυτή όπου ο σύντροφος σου γυρνάει από τη δουλειά, λέτε λίγα πράγματα, χαζεύει στον υπολογιστή και κάνα δύωρο και μετά κοιμάται για τις επόμενες 10 ώρες. Αυτό που οι άλλες σχέσεις βλέπουν ως σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά στη σχέση, για εσάς είναι ρουτίνα. Αυτά μπορεί να είναι ανησυχητικά σημάδια αλλά δεν αφορούν απαραίτητα τη δική σας σχέση. Αν είχατε ένα σύντροφο με σπασμένο πόδι, ίσως να μην μπορούσε να βγαίνετε συχνά ή να κάνετε sex όπως κάνατε, αλλά ο λόγος θα ήταν προφανής. Με την κατάθλιψη, το πρόβλημα είναι κρυμμένο. Είναι πιο εύκολο να νομίζετε ότι εσείς είστε ο λόγος, αφού δεν υπάρχει κάτι προφανές να φταίει. Και αυτό γίνεται χειρότερο, όταν βλέπετε τον σύντροφο σας να φέρεται διαφορετικά όταν είναι με άλλους ανθρώπους, αλλά αυτό δεν είναι κάτι κακό.

Είναι δύσκολο να μην παίρνετε τα πράγματα προσωπικά. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να σκέφτεστε τι μπορεί να κάνατε εσείς που οδήγησε τον σύντροφό σας στην κατάθλιψη. Όταν πάσχει κάποιος από κατάθλιψη αισθάνεται απόλυτη ανικανότητα να είναι ο εαυτός του. Και αυτό γίνεται 10 φορές χειρότερο όταν είναι με αγαπημένους του ανθρώπους (αυτούς που ήξεραν τον παλιό, αληθινό του εαυτό). Το να είναι με αγνώστους είναι πολλές φορές πιο εύκολο, γιατί μπαίνει στη διαδικασία να δώσει μια παράσταση. Παριστάνει για λίγο ότι δεν έχει τίποτα και είναι απόλυτα καλά. Κάτι τέτοιο μπορεί να σας πληγώσει πραγματικά και να σας κάνει να σκεφτείτε ότι εσείς προκαλείτε την κατάθλιψη. Αλλά δεν είναι έτσι. Όταν ο σύντροφός σας είναι καταθλιπτικός όταν είναι μαζί σας, είναι καλό σημάδι κατά έναν περίεργο λόγο. Σημαίνει ότι σας αγαπά και σας εμπιστεύεται τόσο ώστε να μοιράζεται την πραγματική του κατάσταση μαζί σας. Μερικές φορές σας το κρύβει, άλλες σας διώχνει μακριά. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να είστε εκεί για αυτόν.

Ακόμα και σε μια υγιή σχέση δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει καθαρά δική του ευθύνη την καλή συναισθηματική κατάσταση του συντρόφου του. Η κατάθλιψη μπορεί να κάνει τον σύντροφό σας να φαίνεται ότι βαριέται με αυτά που του λέτε ή που σας αρέσουν και να τον κάνει να μην βρίσκει ενδιαφέρον πια σε αυτά που τον ευχαριστούσαν. Αυτά είναι πράγματα που καλείστε να αντιμετωπίσετε. Ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό να καταλάβετε ότι το να έχει κάποιος κατάθλιψη είναι πολύ διαφορετικό από το να βρίσκεται σε μια σχέση που δεν του αρέσει. Από τη στιγμή που ο σύντροφός σας παραδέχεται ότι δεν είστε ο λόγος που φαίνεται να μην είναι χαρούμενος, αποδεχτείτε το και προσπαθήστε να δουλέψετε άλλα ζητήματα που προκύπτουν μαζί.


Φτιάξτε ένα πλάνο για να αντιμετωπίσετε μαζί την κατάθλιψη

Θα πρέπει να μην παίρνετε προσωπικά τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να τα αγνοείτε. Το γεγονός ότι η κατάθλιψη είναι αυτή που καταστρέφει το κίνητρο του συντρόφου σας για ρομαντισμό και για οποιοδήποτε ενδιαφέρον για τη σχέση γενικότερα και όχι εσείς, δεν το κάνει να σας πονάει λιγότερο όταν νιώθετε παραμελημένοι.

Μια υποστηρικτική σχέση αγάπης έχει πραγματικά τη δυνατότητα να είναι ένα τεράστιο εφόδιο για κάποιον που πάσχει από κατάθλιψη. Ωστόσο, αυτό μπορεί να δουλέψει όταν και οι δυο προσπαθείτε συνεχώς. Αυτό περιλαμβάνει να δείχνετε κατανόηση, αλλά και έμπρακτα να αντιμετωπίζετε καταστάσεις που απορρέουν από την ασθένεια. Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι να το πετύχετε αυτό (να ενημερωθείτε σχετικά με την κατάθλιψη και όλες της τις εκφάνσεις, να ενθαρρύνετε το πάσχον άτομο να βάζει στόχους και να προσπαθεί να τους πετυχαίνει, να παρακολουθείτε την πρόοδο που κάνει). Αλλά ο καλύτερος τρόπος είναι να ξεκινήσετε θεραπεία μαζί.

Ακόμα και αν δεν ξεκινήσετε μαζί θεραπεία το να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό θα κάνει πολλή μεγάλη διαφορά στη θεραπεία της κατάθλιψης. Μπορεί να μην υπάρχει ένα καθορισμένο "τέλος" στη θεραπεία, αλλά θα μπορέσετε να δουλέψετε προς ένα συγκεκριμένο στόχο που διαχειρίσιμο και από τους δύο.

Σε αυτή τη φάση είναι πολύ σημαντικό να μην πιέζετε το σύντροφό σας να θεραπευτεί. Μπορείτε να είστε υποστηρικτικοί αλλά δεν είναι σωστό να πιέσετε το σύντροφό σας να κάνει τίποτα. Αν αρνείται να δεχτεί βοήθεια, τότε είναι στη δικαιοδοσία σας να επιλέξετε αν θέλετε να συνεχίσετε να είστε υποστηρικτικοί ή αν θέλετε να παραμείνετε στη σχέση, αλλά θα πρέπει να επιλέξει εκείνος πότε και πώς θα βοηθηθεί.

Δώστε στο σύντροφό σας τη δυνατότητα να έχει άσχημες μέρες

Το να πάσχει κάποιος από κατάθλιψη είναι πολύ μπερδεμένο. Μπορεί να έχετε κανονίσει πράγματα ή να έχετε θέσει στόχους και να πιστεύετε σε αυτά. Ωστόσο, υπάρχουν μέρες που ο σύντροφός σας θα ξυπνάει, θα νιώθει αβοήθητος, θα σιχαίνεται τον εαυτό του που νιώθει έτσι, θα σκέφτεται το γεγονός ότι ακόμα και έτσι νιώθει αβοήθητος, θα σκέφτεται τη δουλειά που έχει κάνει μέχρι τώρα για να μην νιώθει αβοήθητος και θα νιώθει ακόμα περισσότερο αβοήθητος και θα μένει κουλουριασμένος στο κρεβάτι μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Αυτά συμβαίνουν.

Φυσικά εσείς δε θα βλέπετε αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο. Θ α αντικρίζετε κάποιον να κάθεται στο κρεβάτι ή τον καναπέ να περνάει όλη του την ημέρα εκεί και να μην απαντάει ούτε στα τηλέφωνα, ούτε τα μηνύματά σας. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζετε ότι θα υπάρχουν και άσχημες μέρες που πρέπει να σεβαστείτε. Μια μόνο μέρα δε σημαίνει και το τέλος του κόσμου.

Βρείτε τι μπορεί να διαχειριστεί ο καθένας σας και μείνετε σε αυτό 

Το να υποστηρίζετε ένα σημαντικό για εσάς πρόσωπο σε μια δύσκολη περίοδο είναι πάντα αγχογόνο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει, αλλά μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ευημερία σας. Δεν μπορείτε να βοηθήσετε τον άνθρωπό σας αν υπερβάλετε στο να βοηθήσετε έμπρακτα με κάθε μέσο. Είναι πολύ ρομαντικό να σκέφτεστε ότι θα κάνετε ότι περνάει από το χέρι σας για να βοηθήσετε αυτόν που αγαπάτε, αλλά αυτή η νοοτροπία θα θέσει σε κίνδυνο τη δική σας ψυχική υγεία. Όταν βοηθάτε τον σύντροφό σας σιγουρευτείτε ότι έχετε θέσει σαφή όρια στο τι μπορείτε και τι δεν μπορείτε να
διαχειριστείτε προκειμένου να προστατέψετε τον εαυτό σας.

Αυτό δε σημαίνει να έχετε μια ιδέα του πόσα μπορείτε να ανεχτείτε μέχρι να χωρίσετε. Πιο εποικοδομητικά, πρέπει να προσδιορίσετε τι είναι αυτό που χρειάζεστε για να είστε χαρούμενοι, υγιείς και ικανοί για να συνεχίσετε να υποστηρίζετε και τον εαυτό σας και τον άνθρωπό σας. Αυτό μπορεί να σημαίνει να βρίσκετε χρόνο να κάνετε κάποιο χόμπυ ή για να βρίσκεστε μόνοι σας ή να βγαίνετε με άλλους ανθρώπους. Αυτό περιλαμβάνει ακόμα και το να αρνείστε να γίνεστε ο θεραπευτής του συντρόφου σας. Μην πάρετε πάνω σας αυτή την ευθύνη.

Μπορείτε να θυμίζετε στον σύντροφό σας να λαμβάνει τη φαρμακευτική του αγωγή, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι είναι και δική σας ευθύνη, να τον ενθαρρύνετε να πηγαίνει στη θεραπεία του, αλλά θα πρέπει να το κάνει και μόνος του από κάποιο σημείο. Μπορείτε να είστε ένας καλός σύντροφος, αλλά αν δεν συμπαραστέκεστε ο ένας στον άλλον εξίσου (ή τουλάχιστον με κάποιο τρόπο που να είναι κοντά στο αμοιβαίο) θα υπάρχει δυσαρέσκεια στη σχέση.

Αυτό περιλαμβάνει και το να αφήνετε τον σύντροφό σας να καταλάβει ότι δεν είστε ευτυχισμένος. Όταν ο άνθρωπός σας έχει κατάθλιψη, είναι πολύ πιθανό να φοβάστε να τον αφήσετε να καταλάβει ότι κάτι σας απασχολεί. Τα συναισθήματα είναι ορατά, αλλά αν φοβάστε να του πείτε ότι σας απογοήτευσε ή να αναφέρετε κάτι που σας θύμωσε ή σας στενοχώρησε μπορεί να πυροδοτήσει κάποιο καταθλιπτικό επεισόδιο. Ίσως να μην προκύψει πρόβλημα αν αφήσετε μικρά πράγματα ασχολίαστα, αλλά θα πρέπει να έχετε την ευχέρεια να μοιραστείτε κάτι που για αρκετό διάστημα ή συνεχόμενα δεν σας αρέσει ή σας φέρνει σε δύσκολη θέση.

Πολυδώρου Χριστίνα

Read More

Άλις Μίλερ: Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ

«Το σώμα ξέρει τι του λείπει, δεν μπορεί να ξεχάσει τις στερήσεις, το κενό είναι πάντα παρόν και περιμένει να γεμίσει.

Από τότε που επέστρεψα στα αισθήματά μου, τα οποία επί μακρόν ήταν εγκλωβισμένα μέσα μου, να εκφραστούν και κατάφερα να τα νιώσω, απελευθερωνόμουν ολοένα και περισσότερο από το παρελθόν μου. Τα αληθινά συναισθήματα δεν αποβάλλονται δια της βίας…

Προσπαθούσα να φαντασιώνομαι θετικά συναισθήματα και να αγνοώ τα αρνητικά, ώστε να βρίσκομαι σε συμφωνία με την Ηθική, με το σύστημα αξιών που αποδεχόμουν. Όμως, οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες…

Το σώμα ξέρι τι του λείπει, δεν μπορεί να ξεχάσει τις στερήσεις, το κενό είναι πάντα παρόν και περιμένει να γεμίσει…

Mε έναν καλό, όχι ουδέτερο θεραπευτή μπορεί κανείς να βρει την αλήθεια του. Μπορεί να απαλλαγεί από τα συμπτώματά του, να απελευθερωθεί από την κατάθλιψη και να νιώσει τη χαρά της ζωής.

Μπορεί να εξέλθει από την κατάσταση της εξάντλησης και να νιώσει το απόθεμα ενέργειας μέσα του, εφόσον αυτή η ενέργεια δεν θα καταναλώνεται πλέον στην απώθηση της αλήθειας του.

Διότι η κούραση που προκαλεί η κατάθλιψη, εμφανίζεται κάθε φορά που καταπιέζουμε τα δυνατά συναισθήματά μας, οπότε υποτιμούμε τις μνήμες του σώματος και δεν τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία…

Το σώμα γνωρίζει ακριβώς τι μας λείπει, τι χρειαζόμαστε, τι δεν ανεχόμαστε, τι μας προκαλεί αλλεργία.

Ωστόσο πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στα φάρμακα, στα ναρκωτικά ή στο αλκόολ, που κλείνουν ακόμα περισσότερο τον δρόμο προς την αλήθεια. Γιατί; Μήπως επειδή η αναγνώριση της αλήθειας είναι επώδυνη; Προφανώς! Αυτή η οδύνη όμως είναι προσωρινή και με έναν καλό θεραπευτή υποφερτή….

Ποτέ δεν πόθησαν έναν Παράδεισο, για τον οποίον προϋπόθεση της ευτυχίας θα ήταν η υπακοή και η άγνοια. Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης, κάτι που δεν σημαίνει να είναι κανείς καλός και υπάκουος.

Για μένα η αγάπη έχει να κάνει με το να είμαστε πιστοί στον εαυτό μας, την ιστορία μας, τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας. Μέσα σε αυτά περικλείεται και η λαχτάρα για γνώση. Προφανώς ο Θεός ήθελε να "κλέψει" από τον Αδάμ και την Εύα αυτή την πίστη στον εαυτό τους».

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Άλις Μίλερ, Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, εκδ. Ροές.

Η Άλις Μίλερ (1923-2010) σπούδασε στη Βασιλεία (Ελβετία) φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Μετά τη διδακτορική διατριβή της, εκπαιδεύτηκε στη Ζυρίχη ως ψυχαναλύτρια και, για 20 χρόνια, άσκησε αυτό το επάγγελμα ενώ παράλληλα δίδασκε.

Το 1980 αποφάσισε να σταματήσει την ψυχαναλυτική και διδακτική πρακτική και να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων. Δημοσίευσε συνολικά 13 βιβλία (μεταφρασμένα μέχρι σήμερα σε 30 γλώσσες), με τα οποία γνωστοποίησε στο ευρύ κοινό τα αποτελέσματα των ερευνών της όσον αφορά τις αιτίες και τις συνέπειες των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας.

Όπως έχει πει η ίδια, «Το κύριο θέμα όλων των βιβλίων μου είναι η άρνηση των δεινών που έχουμε υποστεί στην παιδική μας ηλικία. Καθένα από τα βιβλία πραγματεύεται κάποια πτυχή αυτού του φαινομένου και επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα».

Η Άλις Μίλερ ασχολήθηκε συστηματικά με τους κρυφούς χειρισμούς των γονέων κατά τη διάρκεια της ανατροφής των παιδιών τους, με τις διάφορες στρατηγικές προφύλαξης ενάντια στα τραύματα της παιδικής ηλικίας, με τις συνέπειες της απώθησης αυτών των τραυμάτων σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο και, τέλος, με τις σύγχρονες δυνατότητες ανάλυσης των συνεπειών των παιδικών τραυμάτων. Γι' αυτές τις έρευνές της η συγγραφέας κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση.

Πηγή: http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg8114

Read More

Τι είναι η Διπολική Διαταραχή;

Παλαιότερα την ονόμαζαν Μανιοκατάθλιψη, πλέον το άκουσμα της Διπολικής Διαταραχής (ΔΔ) δεν προκαλεί τον τρόμο που προκαλούσε κάποτε, αφού με την κατάλληλη αγωγή και θεραπεία, το άτομο μπορεί να είναι απόλυτα λειτουργικό. Επειδή υπάρχουν πολλές παρανοήσεις και παρεξηγήσεις σχετικά με τη Διπολική Διαταραχή ζητήσαμε από τον Δρ. Ιωάννη Μάλλιαρη, Ψυχολόγο, Διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας, να μας εξηγήσει τι ακριβώς είναι η Διπολική Διαταραχή, ποια είναι η συμπτωματολογία της και τι μπορεί να κάνει κάποιος για να την αντιμετωπίσει.

Τι ορίζουμε ως Διπολική Διαταραχή; Διαφέρει από τη Μανιοκατάθλιψη;

Η Διπολική Διαταραχή είναι ο νεότερος, ο πιο μοντέρνος όρος της Μανιοκατάθλιψης και είναι μία από τις πιο σοβαρές διαταραχές της διάθεσης που χαρακτηρίζεται από δύο πόλους. Τον πόλο της μανίας και τον πόλο της κατάθλιψης. Έχει μία σειρά από συμπτώματα που συμβάλλουν αρνητικά στη λειτουργικότητα του ατόμου. Πολλοί γνωρίζουν τα συμπτώματα της κατάθλιψης και η διπολική κατάθλιψη δεν διαφέρει από την κατάθλιψη που γνωρίζουμε όλοι, όσον αφορά τα διαγνωστικά κριτήρια. Αυτό που την διαφοροποιεί είναι ο δεύτερος πόλος, αυτός της της Μανίας ή της Υπομανίας και είναι και αυτός που φέρνει ουσιαστικά τη διάγνωση. Στη μανία συναντούμε μεγάλη αύξηση της ενεργητικότητας που μπορεί να συνάδει μαζί με υπέρμετρα καλή διάθεση ή με υπέρμετρα κακή διάθεση (ευερεθιστότητα). Δεν είναι απαραίτητα μία πάρα πολύ χαρούμενη κατάσταση πάντα.

Μέσα σε αυτή την έξαρση μπορεί να έχουμε αυξημένη αυτοπεποίθηση, σε βαθμό που μπορεί να πιστεύει ότι μπορεί να έχει ειδικές δυνάμεις και ικανότητες, αύξηση στην ομιλητικότητα, μειωμένες ηθικές αναστολές και απώλεια αίσθησης κινδύνου. Μπορεί να κάνουν σπατάλες χρημάτων ή άλλες πράξεις που αργότερα τις μετανιώνουν και όλα τους φαίνονται ιδεατά και εφικτά. Άλλο σύμπτωμα της μανίας είναι οι καλπάζουσες σκέψεις. Το μυαλό τους τρέχει τόσο πολύ και οι αισθήσεις τους είναι σε τόσο μεγάλη διέγερση που δεν μπορούν να σταματήσουν να σκέφτονται. Τέλος, ένα από τα πιο σημαντικά συμπτώματα είναι η μείωση της ανάγκης ύπνου. Με τόσο αυξημένη δραστηριότητα και ενέργεια, ο ύπνος γίνεται περιττός. Είναι σημαντικό σύμπτωμα γιατί μελέτες έχουν δείξει ότι η έλλειψη ύπνου μπορεί να «ταΐζει» τη διαταραχή και πολλές αγωγές επικεντρώνονται στην επαναφορά του ύπνου.

Και η υπομανία που αναφέρατε προηγουμένως;

Η Υπομανία είναι μία ενδιαφέρουσα ψυχιατρική κατάσταση γιατί δεν συνοδεύεται από έλλειψη της λειτουργικότητας. Δηλαδή, διπολικοί ασθενείς που μπαίνουν σε φάση υπομανίας, που μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι μία ελαφριά περίπτωση μανίας, έχουν όλα τα συμπτώματα της μανίας απλά σε μικρότερο βαθμό και τα συμπτώματα αυτά δεν επιδρούν στη λειτουργικότητα του ασθενή. Δηλαδή, η αυτοπεποίθηση θα είναι αυξημένη αλλά δεν θα προσλάβει τον άλλον, ούτε θα πιστεύει ότι έχει ειδικές δυνάμεις. Οπότε, η διάγνωση της υπομανίας είναι δύσκολη και πολλοί ασθενείς έρχονται στην θεραπεία αναζητώντας να επανέλθουν στην φάση της υπομανίας, γιατί είναι μία κατάσταση ευφορίας που, ταυτόχρονα, είναι και λειτουργική. Άρα, κάποιος μπορεί να βιώνει το δίπολο κατάθλιψη- υπομανία και όχι κατάθλιψη-μανία.

Υπάρχει κληρονομικότητα;

Οι μελέτες και τα στοιχεία που έχουμε δείχνουν κληρονομικότητα σε μεγάλο βαθμό. Ίσως μεγαλύτερο ποσοστό από άλλες διαταραχές χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το περιβάλλον δεν παίζει σημαντικό ρόλο και ο βαθμός κληρονομικότητας είναι στο 10-15%. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι έχουν ένα μέλος με διπολική διαταραχή στην οικογένειά τους, θα νοσήσουν οι ίδιοι ή θα το εκφράσουν στον ίδιο βαθμό. Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν μας την κληρονομικότητα, ειδικά στη διάγνωσή γιατί εάν κάποιος για παράδειγμα παρουσιάσει κατάθλιψη και έχει στην οικογένειά του κάποιον με διπολική διαταραχή, πρέπει να σημειωθεί ότι η κατάθλιψή του βρίσκεται πιο κοντά σε αυτό που λέμε διπολικό φάσμα, ακόμα κι αν δεν έχει εκφράσει ακόμα επεισόδιο μανίας ή υπομανίας. Οπότε, τα στοιχεία της κληρονομικότητας είναι σημαντικά γιατί κάνουν καλύτερη την ποιοτική μας δουλειά και σίγουρα δεν είναι λόγος για να μην κάνει οικογένεια κάποιος διπολικός ασθενής, ούτε να ανησυχεί ότι η οικογένειά του θα εκφράσει Διπολική Διαταραχή.

Από ποια ηλικία και μετά μπορεί να γίνει διάγνωση Διπολικής Διαταραχής; Μπορεί ένα παιδί να έχει Δ.Δ.;

Τα τελευταία χρόνια η ηλικία διάγνωσης της διπολικής διαταραχής έχει αρχίσει να πέφτει. Παλαιότερα λέγαμε χαριτολογώντας ότι αν δεν φτάσει κάποιος σε ηλικία ψήφου, δεν μπορεί να διαγνωστεί. Πλέον, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η ΔΔ έχει γίνει αντιληπτή από τα 5 χρόνια ενός παιδιού. Κλινικά το προσέχουμε περισσότερο από την εφηβεία εάν ένα παιδί εκφράσει κατάθλιψη και υπάρχει ήδη ιστορικό στην οικογένεια. Αυτό που έχει παρατηρηθεί, ενώ τα πρώτα επεισόδια έναρξης της διαταραχής γίνονται, κατά μέσο όρο, από τα 18-25 έτη του ατόμου, είναι ότι υπάρχει μια αργοπορία 8 με 10 χρόνια στη διάγνωση. Πολλές φορές αυτή η καθυστέρηση στη διάγνωση, δυσκολεύει τόσο τον ασθενή, όσο και τον ειδικό ψυχικής υγείας.

Με λίγα λόγια, πώς αντιμετωπίζεται η Διπολική Διαταραχή;

Αρχικά, πλέον έχουμε ένα φάσμα στη διπολική διαταραχή, δηλαδή μπορούμε να μιλάμε ακόμα και για Διπολικές Διαταραχές. Η θεραπεία βασίζεται αρχικά σε βιολογικά μοντέλα και περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή. Αυτό αφορά τους ασθενείς που έχουν την κλασσική μορφή με το δίπολο κατάθλιψη-μανία, οπότε τα φάρμακα επικεντρώνονται στο να σταθεροποιούν τη διάθεση και να αποτρέπουν τις κρίσεις ή μία απόπειρα αυτοκτονίας. Η ψυχοθεραπεία δεν μπορεί να βοηθήσει σε ένα οξύ επεισόδιο μανίας, αλλά σε όλες τις υπόλοιπες φάσεις της διαταραχής το μοντέλο που γνωρίζουμε ότι δουλεύει καλύτερα είναι συνδυασμός φαρμακευτικής αγωγής και ψυχοθεραπείας, αλλά ψυχοθεραπείας στοχευμένη στη διπολική διαταραχή. Τα περισσότερα μοντέλα βασίζονται στη Γνωσιακή Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία και αυτό που κάνουν είναι να εκπαιδεύουν τον ασθενή σχετικά με τη διαταραχή του και τον μαθαίνουν να τη διαχειρίζονται καλύτερα. Αυτός ο συνδυασμός, θεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής, λειτουργεί πολύ καλά για τους ασθενείς που έχουν το δίπολο κατάθλιψη-μανία ή κατάθλιψη-υπομανία. Για τις άλλες διαταραχές που βρίσκονται στο φάσμα, κάθε θεραπευτική προσέγγιση εξαρτάται από το σημείο του φάσματος που βρίσκεται και τη φάση της διαταραχής. Αυτό στο οποίο στοχεύουμε να σταματήσουμε στη διαταραχή αυτή είναι η η συνεχής εμφάνιση των επεισοδίων και όχι τόσο τα συμπτώματα, τα οποία μπορεί και να σταματήσουν. Εάν καταφέρουμε σε έναν διπολικό ασθενή να σπάσουμε τον κύκλο του και να σταματήσει να κάνει επεισόδια, θα έχουμε καταφέρει πολλά. Αλλά αυτή είναι μία διαδικασία που απαιτεί χρόνο και καλή συνεργασία με τον ασθενή και την οικογένειά του.

Πηγή: http://www.huffingtonpost.gr/2015/03/24/life-dipoliki-diataraxi_n_6923464.html?utm_source=News247&utm_medium=huffpost_homebig&utm_campaign=24MediaWidget 

Read More

Λόγοι που ο ψυχολόγος δεν πρέπει να κάνει πελάτες του συγγενείς και φίλους.

Στο άκουσμα αυτού του κλισέ από τον ψυχόλογο που είναι συνάμα συγγενής ή φίλος του προσώπου που ζητά βοήθεια, μερικοί ίσως να απογοητεύονται. Ίσως και να αισθάνονται μια μικρή απόρριψη απ΄το γνωστό τους ψυχολόγο. Επακόλουθη μπορεί να είναι και η αντίσταση να δουν ένα άγνωστο γι αυτούς ειδικό.

Η απορία του “μα γιατί δεν μπορεί να μας βοηθήσει ο δικός μας που μας γνωρίζει καλύτερα και να πάμε σε ξένο” είναι πιθανή και απόλυτα κατανοητή για τα άτομα που δεν ανήκουν στο χώρο της ψυχολογίας. Πολλοί έχουν παραλληλίσει την επιστήμη της Ψυχολογίας με την δουλειά των πνευματικών ή των “καλών φίλων” που προσφέρουν βοήθεια εν ώρα ανάγκης. Κάποιοι, θεωρούν την ψυχολογία κάτι κοντινό με την ιατρική. Άρα, όπως επιλέγω να με δει ο συγγενής μου που είναι παθολόγος, έτσι γίνεται και με τον άλλο που είναι ψυχολόγος. Λάθος! Η αλήθεια είναι ότι τα επαγγέλματα που έχουν σαν στόχο την αλλαγή της συμπεριφοράς, όπως είναι αυτό του ψυχολόγου ή του ψυχοθεραπευτή, πρέπει να διέπονται εξ’αρχής από κανόνες συμπεριφοράς και αυστηρά όρια. Τέτοια είναι η απαγόρευση σε γνωστό να γίνει ψυχοθεραπευόμενος, για την προστασία και των δύο. Αυτό έχει να κάνει με τη δημιουργία “διπλής σχέσης” η οποία απαγορεύεται ρητά να προκύπτει στη ψυχοθεραπεία.

Διπλή σχέση υπάρχει όταν το άτομο διατηρεί ήδη μια είδους σχέση με τον ψυχολόγο, (π.χ. φίλοι, συγγενείς, παλιοί συνεργάτες, κοκ) και εμπλέκονται σε δεύτερη σχέση, αυτή του ψυχοθεραπευτή και ψυχοθεραπευόμενου. Το ίδιο ισχύει κι όταν ο “άγνωστος” ψυχοθεραπευόμενος κατά τη διάρκεια της θεραπείας ή με το τέλος της, εμπλακεί σε άλλου είδους σχέση με τον ψυχολόγο (π.χ. φιλική, ερωτική, ή πελατειακή). Τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν από διπλή σχέση ποικίλουν. Πιο κάτω αναφέρονται οι λόγοι που δεν μπορεί να δουλέψει αυτού του είδους η σχέση, κυρίως μεταξύ συγγενών και φίλων του ψυχολόγου.

Απουσία αντικειμενικότητας

Όταν έχω αναπτύξει την εντύπωση ότι π.χ. ο γνωστός μου ο Γιάννης είναι καλός αλλά η καταπιεστική του μητέρα τον έκανε παθητικό σε όλα, τότε ήδη ξεκινώ θεραπεία με τον “Γιάννη τον παθητικό.” Σαν φίλη του, τα ’χω από καιρό με τη μάνα του που τον έκανε έτσι. Άρα, αν καλέσω τη μητέρα του στη θεραπεία θα είμαι ήδη αρνητική μαζί της, ενώ του Γιάννη του έχω βάλει ήδη μια ταμπέλα. Στη ψυχοθεραπεία, δυσκολεύομαι να τον αξιολογήσω αλλιώς γιατί από χρόνια που τον ξέρω είμαι προκατειλημμένη μαζί του στο θέμα της απάθειάς του. Συνεπώς, σαν ψυχολόγος πιθανό να επηρεάζω την πορεία της θεραπείας του Γιάννη με τις σχεδόν λανθασμένες αντιλήψεις που σχημάτισα ως τώρα γι’ αυτόν.

Δυσανάλογη εξουσία

Μέχρι τώρα με την φίλη μου τη Λόλα είμασταν ίσες σε όλα. Είχα εγώ τις ευάλωτές μου στιγμές και σαν κολλητή με στήριζε αρκετά. Είχε κι αυτή τις δικές της δυσκολίες κατά καιρούς, κι εγώ κλασσικά κοντά της. Ξαφνικά μετά από χρόνια που παίρνω το “χρήσμα” του ψυχολόγου, η Λόλα θέλει ψυχοθεραπεία μαζί μου κι εγώ της κάνω τον “ειδήμονα.” Το πιο πιθανόν είναι να της δίνω συμβουλές (μη αντικειμενικές) και να νιώθει ακόμα πιο επιρρεπής στις συμβουλές μου, που τώρα εμπιστεύεται περισσότερο γιατί “σαν ψυχολόγος η φίλη μου ξέρει παραπάνω από ’μένα,” ή να αρχίσει να αισθάνεται μειονεκτικά προς εμένα που “σαν ψυχολόγος η φίλη μου τώρα ξέρει παραπάνω από ’μένα,” ή να ανταπαντά «εσύ γιατί δεν το ’κανες αυτό τότες που είχες το ίδιο δίλημμα” και να συγχέονται οι φιλίες με το επάγγελμα, σε σημείο που η μία σχέση εκ των 2 ή και 2 να πρέπει να τερματιστούν.

Δυσκολία αποκάλυψης της αλήθειας

Πάντα η ψυχοθεραπεία και κυρίως η μακρά ψυχοθεραπεία αγγίζει πολύ βαθιές πτυχές της ζωής του θεραπευόμενου. Πολλές αλήθειες, μυστικά, απωθημένα και λοιπά άλυτα θέματα πρέπει να αναδυθούν για να βοηθήσουν το θεραπευόμενο να λύσει σημαντικά του ζητήματα που τον ταλαιπωρούν κάθε τόσο. Όταν ο θεραπευόμενος γνωρίζει τον θεραπευτή του, είτε λόγω φιλίας ή συγγένειας, η ανάγκη για αποκάλυψη σοβαρών ζητημάτων, μπορεί και να οδηγήσει στη διάλυση της θεραπευτικής σχέσης για να προστατευτεί η συγγενική ή η προϋπάρχουσα φιλική σχέση. Σκεφτείτε ας πούμε, τι θα συνέβαινε στο ακραίο σενάριο του ψυχολόγου που κάνει θεραπεία σε συγγενή του, και ο συγγενής πρέπει να αποκαλύψει ότι είχε παρενοχληθεί σεξουαλικά στην παιδική του ηλικία από τον τάδε κοινό συγγενή, που ήταν και είναι λατρεμένο κοντινό πρόσωπο του ψυχολόγου! Κανονικό δράμα.

Σύγκριση τρόπου ζωής του ψυχολόγου

Το απόρρητο της ζωής του ψυχολόγου είναι πολύ σημαντικό. Ένας βασικός λόγος είναι γιατί οι πελάτες για να πετύχει η θεραπεία τους πρέπει πρώτα να εμπιστευτούν το ψυχολόγο τους. Η γνώση του θεραπευόμενου των επιλογών και του τρόπου ζωής του ψυχολόγου του, π.χ. στην ερωτική, επαγγελματική, οικογενειακή του ζωή, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την εμπιστοσύνη του θεραπευόμενου προς το θεραπευτή του. Κι αυτό γιατί οι αντίληψεις του ενός πιθανόν να διαφέρουν πολύ απ’ αυτές του άλλου.
Επιπρόσθετα, η σύγκριση του τρόπου ζωής των δύο, πιθανόν να γεννήσει στον θεραπευόμενο συναισθήματα ζήλιας, διαφορετικότητας, ενοχής, που είναι όχι μόνο αχρείαστα αλλά θέτουν σε ρίσκο και την παλιά καλή σχέση που είχαν. Η μυθοποίηση του ψυχολόγου-φίλου ως “άτομο-σωτήρας,” ή υπέρμετρα συγκροτημένου ατόμου, πάλι μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα στην τάση μίμησης του τρόπου ζωής του ψυχολόγου από τον θεραπευόμενο. Κι αυτό γιατί ο θεραπευόμενος οφείλει να αγαπήσει τον εαυτό του και να κάνει τις επιλογές που ταιριάζουν στον ίδιο κι όχι στον τάδε γνωστό του που τυχαίως έγινε και ψυχολόγος του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο ψυχολόγος αναπτύσσει μια σχέση εκμετάλλευσης προς τον πελάτη.

Αμοιβή

Στο επάγγελμα του ψυχολόγου, η αμοιβή στο τέλος κάθε συνεδρίας θεωρείται απαραίτητη, όχι μόνο τυπικά γιατί ο ένας παρέχει υπηρεσίες κι ο άλλος αγοράζει, αλλά και συμπεριφορικά. Είναι γεγονός πως ο ψυχολόγος είναι σημαντικό να διακατέχεται από αξίες που διέπουν μια σχέση φιλίας, όπως είναι η άνευ όρων αποδοχή του άλλου, η αγάπη, η υποστήριξη, το νοιάξιμο, κ.ο.κ. Ο ψυχοθεραπευόμενος μπορεί μέσα σε μια τέτοια σχέση να παρασυρθεί στο βίωμα πως ο ψυχολόγος του δεν είναι επιστήμονας αλλά ένας καλός φίλος, εξομολογητής, γονεϊκό σύμβολο ή ίσως και ο αυριανός ερωτικός του σύντροφος! Γι αυτό και στο τέλος, η αμοιβή θεωρείται σημαντική για διαχωρισμό των σχέσεων που μπορεί ο πελάτης να φαντασιωθεί ότι έχει με το ψυχολόγο. Σε μια φιλία ή συγγένεια πιθανόν η λήψη χρημάτων από τον ψυχολόγο να παρεξηγηθεί απ’ τον συγγενή. Βέβαια, ακόμα κι αν ο ψυχολόγος μειώσει την τιμή ή την καταργήσει, αντιλαμβάνεστε ότι τα όρια στη θεραπευτική σχέση θα είναι δύσκολο να τοποθετηθούν.

Ωρα

Η καθορισμένη ώρα για συνεδρία χρησιμοποιείται επίσης και συμπεριφορικά, για να διατηρούνται τα όρια της θεραπευτικής σχέσης. Με ένα φίλο μας προσφέρουμε άπλετο χρόνο να συζητάμε το θέμα του. Με το θεραπευόμενο όμως η ώρα καθορίζεται εξαρχής και πρέπει να τηρείται αλλιώς συμπεριφορικά ο θεραπευομένος μπορεί να μάθει να χειρίζεται την ώρα του ψυχολόγου ανάλογα με τη δική του διάθεση και ανάγκες. Προσωπικά, μερικούς πελάτες μου κάποτε αισθάνομαι άβολα όταν με αναγκάζουν να τους οριοθετώ με το χρόνο, πόσο μάλλον να ήταν φίλοι μου και συγγενείς μου και να τους λέω “πλησιάζουμε στο τέλος της συνεδρίας…”, ενώ μετά να ανακοινώνω και το κόστος των υπηρεσιών μου. Δεν ακούγεται ωραίο, ε;

Όλα τα πιό πάνω, ίσως και κάποια τα οποία μου διέφυγαν, αποτελούν σημαντικούς λόγους που ο κώδικας ηθικής και δεοντολογίας των ψυχολόγων υπαγορεύει την αποφυγή δημιουργίας θεραπευτικής σχέσης μεταξύ ψυχολόγου και γνωστών του, εξ’ αρχής. Τέτοιου είδους σχέσεις δε διέπονται από επαγγελματισμό καθώς θέτουν σε ρίσκο τη ψυχική υγεία του θεραπευόμενου και τις προϋπάρχουσες καλές του σχέσεις με το ψυχολόγο που γνωρίζει.

Πηγή: http://psychologein.dagorastos.net/2013/02/01/psychologists-friends-clients/

Read More

Γιατί να κάνω ψυχοθεραπεία;

Θέλω σήμερα να μιλήσουμε για την ψυχοθεραπεία. Όχι, δεν είναι πρόθεσή μου να αναλύσω σχολές και προσεγγίσεις. Google it. Άλλωστε πιστεύω ότι η θεωρητική προσέγγιση ελάχιστη βοήθεια μπορεί να προσφέρει και μικρό όφελος έχει στην ουσία της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας.

Σκοπός μου με αυτό το άρθρο είναι κυρίως να μιλήσω για το πώς λειτουργεί η ψυχοθεραπεία και τι μπορεί να περιμένει κάποιος που θα ήθελε να μπει σε αυτήν την καθαρά δυναμική διαδικασία.

Καταρχάς, όταν ένα άτομο σκεφτεί ότι ίσως θα πρέπει να δει κάποιον ειδικό αυτό σημαίνει ότι έχει ήδη προβληματιστεί. Δηλαδή έχει εντοπίσει ότι στη ζωή του κάτι δεν πάει καλά, έχει παρατηρήσει ότι λειτουργεί με συμπεριφορές που έχουν ένα μοτίβο, που επαναλαμβάνονται συνεχώς με τα ίδια αποτελέσματα.

Προφανώς αυτά τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει να το κουράζουν και ενδεχομένως να είναι πια στο σημείο εκείνο που έχει απελπιστεί και νιώθει έντονη την ανάγκη να αλλάξει.

Σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να διαβούν το κατώφλι του ψυχοθεραπευτή αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να αντιμετωπίσεις τους δαίμονές σου. Δεν είναι απλή διαδικασία να μάθεις τον εαυτό σου.

Θέλει μεγάλα κότσια, υπομονή και επιμονή. Χρειάζεται ψυχικό σθένος για να αποφασίσεις ότι θέλεις να προσπαθήσεις να αλλάξεις τον εαυτό σου.

Ας δούμε λοιπόν τι είναι αυτό που πρέπει να περιμένει κάποιος όταν κάτσει στο ντιβάνι του θεραπευτή.

Καταρχάς, μην περιμένεις θαύματα. Από τη στιγμή που διάλεξες το κόκκινο χάπι (βλέπε Matrix) ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου αγώνα. Αλλιώς ας έπαιρνες το μπλε και ας συνέχιζες την Matrix ζωή σου.

Η αλλαγή που προσδοκάς δε θα έρθει στην πρώτη συνεδρία. Για την ακρίβεια, μπορεί να απέχει αρκετά από αυτήν.

Βγαίνοντας, όμως, από το γραφείου του θεραπευτή σου θα νιώσεις οπωσδήποτε ξαλαφρωμένος. Κάποιος σε άκουσε με κατανόηση, σε αποδέχτηκε για αυτό που είσαι, δε σε έκρινε. Αυτό από μόνο του είναι απελευθερωτικό αφού ζούμε σε ένα άκρως ενοχικό περιβάλλον που όλες μας οι επιθυμίες κρίνονται και ακυρώνονται συνεχώς.

Επίσης, εκεί δε χρειάζεται να αποδείξεις την αξία σου. Ο θεραπευτής σου σε αντιμετωπίζει ως όν με αξία απλά επειδή υπάρχεις. Είσαι μοναδικός και ξεχωριστός. Αξίζεις γι’ αυτό που είσαι. Αξίζεις επειδή είσαι.
Είναι από τα πρώτα πράγματα που θα μάθεις στην θεραπεία σου. Και από τα πιο σημαντικά.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι χρειάζεται να υπάρχει μια χημεία με τον θεραπευτή. Είναι αυτή η παράξενη αίσθηση που έχουμε ότι με κάποιους ανθρώπους ταιριάζουμε καλύτερα από ότι με κάποιους άλλους.

Αυτό θα μας βοηθήσει να εμπιστευτούμε και να ανοιχτούμε ευκολότερα, κάτι που επιταχύνει την θεραπευτική διαδικασία.

Η δουλειά του θεραπευτή σε αυτή τη φάση είναι να δημιουργήσει το ασφαλές πλαίσιο μέσα στο οποίο ο θεραπευόμενος θα νιώσει ασφαλής ώστε να μιλήσει για τις πιο μύχιες σκέψεις του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα γίνει όλη η δουλειά.

Η βάση της θεραπείας είναι να εντοπίσουμε τις προβληματικές μας περιοχές, να ξαναβιώσουμε τα τραύματά μας (τα παιδικά μας, αλλά όχι μόνο), να τα θρηνήσουμε με τον τρόπο που δεν το κάναμε όταν αυτά συνέβησαν και να προχωρήσουμε απελευθερωμένοι.

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ο θεραπευόμενος θα εντοπίσει το μοτίβο των συμπεριφορών του. Η στιγμή μιας τέτοιας συνειδητοποίησης είναι μια μαγική στιγμή. Είναι η αρχή της αλλαγής μας.
Από τα πιο σημαντικά σημεία της θεραπείας είναι ότι μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας. Μπορεί να σας φαίνεται αστείο αλλά αν σας ρωτήσω τώρα τι νιώθετε, οι 8 στους 10 θα μου πείτε «καλά».

Το καλά δεν είναι συναίσθημα. Η χαρά, η λύπη, η στεναχώρια, ο θυμός, η απελπισία, η ευτυχία, η εμμονή, η αγάπη, το μίσος, αυτά είναι συναισθήματα. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε πώς νιώθουμε και αυτό είναι καθοριστικό για τις ζωές μας αφού μαθαίνοντας να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα, μπορούμε και να τα ελέγξουμε. Άρα να διαχειριζόμαστε καλύτερα τον εαυτό μας και τις σχέσεις μας με τους άλλους.

Επίσης, η σχέση που θα δημιουργηθεί μεταξύ του θεραπευτή και του θεραπευόμενου είναι από τα πιο σημαντικά ζητήματα. Πρόκειται για την σχέση που θα αποτελέσει το νέο καλούπι πάνω στο οποίο θα φτιάξουμε τις νέες μας σχέσεις.

Πρόκειται για το σωστό καλούπι, που είναι φτιαγμένο μόνο για μας, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του πραγματικού μας εαυτού. Η σχέση με τον θεραπευτή μας μαθαίνει πώς είναι να σχετιζόμαστε σωστά: να εμπιστευόμαστε, να αγαπάμε, να θαυμάζουμε, να διαφωνούμε, να στηριζόμαστε, να δυναμώνουμε, να αντέχουμε, να αποδεχόμαστε, να συγχωρούμε, να δεσμευόμαστε.
Ο θεραπευτής μας είναι πάντα εκεί για εμάς, μας εμπιστεύεται αλλά ταυτόχρονα μας θέτει τα όρια. Είναι η σχέση που θα έπρεπε να είχαμε μάθει από την οικογένειά μας αλλά δεν έγινε έτσι αφού οι γονείς μας ήταν και αυτοί ατελή όντα με τα δικά τους προβλήματα και ελλείμματα.

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που ενώ ξεκινούν την θεραπευτική διαδικασία, σταματούν σχετικά νωρίς, συνήθως στις αρχικές συνεδρίες. Αν σας συμβαίνει αυτό, καταλαβαίνετε ότι υπάρχει ένα θέμα με την δέσμευσή σας απέναντι στους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζεστε. Μην ανησυχείτε, όταν νιώσετε ότι αυτό σας έχει κουράσει τότε θα είστε έτοιμοι να προχωρήσετε.

Θα ολοκληρώσω το κείμενο με μια φράση που για μένα είναι η απάντηση σε όσους με ρωτούν γιατί να κάνουν ψυχοθεραπεία. Ανήκει στον Carl Jung: «Έως ότου κάνεις το υποσυνείδητο συνείδηση, αυτό θα καθορίζει τη ζωή σου κι εσύ θα το ονομάζεις μοίρα».

Εσύ ποιος θες να καθορίζει τη ζωή σου;

Πηγή: http://www.mindthetrap.gr/life_goes_on/item118/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF_%CE%BD%CE%B1_%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CF%89_%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B1

Read More