Ο σύντροφός μου πάσχει από κατάθλιψη. Πώς μπορώ να του συμπαρασταθώ;

Το να είσαι σε μία σχέση όταν ο ένας (ή και οι δύο) πάσχει από κατάθλιψη είναι πρόκληση. Η κατάθλιψη ίσως κάνει το σύντροφό σου να φαίνεται απόμακρος. Μπορεί να νιώθει ότι είναι βάρος ή να κλείνεται στον εαυτό του. Τίποτα όμως από αυτά δε σημαίνει ότι η σχέση σας είναι προβληματική. Οι δυο σας μπορείτε να το αντιμετωπίσετε μαζί.

Είναι σημαντικό να έχετε κατά νου ότι ο τρόπος που εκδηλώνεται η κατάθλιψη δε διαφέρει μόνο από άτομο σε άτομο, αλλά και από τη μια σχέση στην άλλη. Μπορείτε να ακολουθήσετε κάποιες οδηγίες και προτάσεις που θα βρείτε σε αυτό το άρθρο αλλά μόνο εσείς και ο σύντροφός σας μπορείτε να καθορίσετε τα όρια, τους συμβιβασμούς και τι είναι αυτό που τελικά μπορείτε να χειριστείτε μαζί.

Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχει ελπίδα για τη σχέση. Ένας καταθλιπτικός σύντροφος μπορεί να προκαλέσει άγχος σε μια σχέση. Το ίδιο δύναται να προκαλέσει όμως και ένας θάνατος στην οικογένεια ή οικονομικά προβλήματα, ακόμα και μια διαφωνία. Η κατάθλιψη δεν είναι το πρώτο πρόβλημα που προκύπτει στη σχέση και σίγουρα δε θα είναι και το τελευταίο. Ακριβώς όπως και με οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα μπορείτε να μπείτε σε μια συμβουλευτική ή θεραπευτική διαδικασία και να δουλέψετε τα προβλήματά σας.

Μην παίρνετε τα συμπτώματα της κατάθλιψης προσωπικά

Ένα από τα βασικά συμπτώματα της κατάθλιψης είναι η διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Όλα φαντάζουν χειρότερα από ότι είναι στην πραγματικότητα και μερικές μέρες σου φαίνεται ακατόρθωτο ακόμα και το να σηκωθείς από το κρεβάτι το πρωί. Όταν κάποιος που πάσχει από κατάθλιψη είναι σε σχέση, αυτή η συμπεριφορά μπορεί να εκδηλωθεί και σε πράγματα όπως το να βγείτε για μια βόλτα ή να κάνετε sex ή να κάνετε κάποια συζήτηση. Και είναι και πολύ πιθανό ο λόγος που υπάρχει ενδιαφέρον για αυτά να μην έχει καμία απολύτως σχέση μαζί σας.

Μέρος της δυσκολίας που έχετε να αντιμετωπίσετε είναι ότι τα περισσότερα από τα συμπτώματα της κατάθλιψης έρχονται σε αντίθεση με τα χαρακτηριστικά μιας υγιούς και επιτυχημένης σχέσης. Αν η σχέση σας είναι "καλή" θα πρέπει να είστε θετικοί! Προσπαθήστε να δοκιμάζετε καινούρια πράγματα, να έχετε κοινωνικές σχέσεις και με άλλους ανθρώπους και να κάνετε sex συχνά.

Δεν υπάρχει κάποιος οδηγός σχέσεων που να λέει ότι μια επιτυχημένη σχέση είναι αυτή όπου ο σύντροφος σου γυρνάει από τη δουλειά, λέτε λίγα πράγματα, χαζεύει στον υπολογιστή και κάνα δύωρο και μετά κοιμάται για τις επόμενες 10 ώρες. Αυτό που οι άλλες σχέσεις βλέπουν ως σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά στη σχέση, για εσάς είναι ρουτίνα. Αυτά μπορεί να είναι ανησυχητικά σημάδια αλλά δεν αφορούν απαραίτητα τη δική σας σχέση. Αν είχατε ένα σύντροφο με σπασμένο πόδι, ίσως να μην μπορούσε να βγαίνετε συχνά ή να κάνετε sex όπως κάνατε, αλλά ο λόγος θα ήταν προφανής. Με την κατάθλιψη, το πρόβλημα είναι κρυμμένο. Είναι πιο εύκολο να νομίζετε ότι εσείς είστε ο λόγος, αφού δεν υπάρχει κάτι προφανές να φταίει. Και αυτό γίνεται χειρότερο, όταν βλέπετε τον σύντροφο σας να φέρεται διαφορετικά όταν είναι με άλλους ανθρώπους, αλλά αυτό δεν είναι κάτι κακό.

Είναι δύσκολο να μην παίρνετε τα πράγματα προσωπικά. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να σκέφτεστε τι μπορεί να κάνατε εσείς που οδήγησε τον σύντροφό σας στην κατάθλιψη. Όταν πάσχει κάποιος από κατάθλιψη αισθάνεται απόλυτη ανικανότητα να είναι ο εαυτός του. Και αυτό γίνεται 10 φορές χειρότερο όταν είναι με αγαπημένους του ανθρώπους (αυτούς που ήξεραν τον παλιό, αληθινό του εαυτό). Το να είναι με αγνώστους είναι πολλές φορές πιο εύκολο, γιατί μπαίνει στη διαδικασία να δώσει μια παράσταση. Παριστάνει για λίγο ότι δεν έχει τίποτα και είναι απόλυτα καλά. Κάτι τέτοιο μπορεί να σας πληγώσει πραγματικά και να σας κάνει να σκεφτείτε ότι εσείς προκαλείτε την κατάθλιψη. Αλλά δεν είναι έτσι. Όταν ο σύντροφός σας είναι καταθλιπτικός όταν είναι μαζί σας, είναι καλό σημάδι κατά έναν περίεργο λόγο. Σημαίνει ότι σας αγαπά και σας εμπιστεύεται τόσο ώστε να μοιράζεται την πραγματική του κατάσταση μαζί σας. Μερικές φορές σας το κρύβει, άλλες σας διώχνει μακριά. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να είστε εκεί για αυτόν.

Ακόμα και σε μια υγιή σχέση δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει καθαρά δική του ευθύνη την καλή συναισθηματική κατάσταση του συντρόφου του. Η κατάθλιψη μπορεί να κάνει τον σύντροφό σας να φαίνεται ότι βαριέται με αυτά που του λέτε ή που σας αρέσουν και να τον κάνει να μην βρίσκει ενδιαφέρον πια σε αυτά που τον ευχαριστούσαν. Αυτά είναι πράγματα που καλείστε να αντιμετωπίσετε. Ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό να καταλάβετε ότι το να έχει κάποιος κατάθλιψη είναι πολύ διαφορετικό από το να βρίσκεται σε μια σχέση που δεν του αρέσει. Από τη στιγμή που ο σύντροφός σας παραδέχεται ότι δεν είστε ο λόγος που φαίνεται να μην είναι χαρούμενος, αποδεχτείτε το και προσπαθήστε να δουλέψετε άλλα ζητήματα που προκύπτουν μαζί.


Φτιάξτε ένα πλάνο για να αντιμετωπίσετε μαζί την κατάθλιψη

Θα πρέπει να μην παίρνετε προσωπικά τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να τα αγνοείτε. Το γεγονός ότι η κατάθλιψη είναι αυτή που καταστρέφει το κίνητρο του συντρόφου σας για ρομαντισμό και για οποιοδήποτε ενδιαφέρον για τη σχέση γενικότερα και όχι εσείς, δεν το κάνει να σας πονάει λιγότερο όταν νιώθετε παραμελημένοι.

Μια υποστηρικτική σχέση αγάπης έχει πραγματικά τη δυνατότητα να είναι ένα τεράστιο εφόδιο για κάποιον που πάσχει από κατάθλιψη. Ωστόσο, αυτό μπορεί να δουλέψει όταν και οι δυο προσπαθείτε συνεχώς. Αυτό περιλαμβάνει να δείχνετε κατανόηση, αλλά και έμπρακτα να αντιμετωπίζετε καταστάσεις που απορρέουν από την ασθένεια. Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι να το πετύχετε αυτό (να ενημερωθείτε σχετικά με την κατάθλιψη και όλες της τις εκφάνσεις, να ενθαρρύνετε το πάσχον άτομο να βάζει στόχους και να προσπαθεί να τους πετυχαίνει, να παρακολουθείτε την πρόοδο που κάνει). Αλλά ο καλύτερος τρόπος είναι να ξεκινήσετε θεραπεία μαζί.

Ακόμα και αν δεν ξεκινήσετε μαζί θεραπεία το να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό θα κάνει πολλή μεγάλη διαφορά στη θεραπεία της κατάθλιψης. Μπορεί να μην υπάρχει ένα καθορισμένο "τέλος" στη θεραπεία, αλλά θα μπορέσετε να δουλέψετε προς ένα συγκεκριμένο στόχο που διαχειρίσιμο και από τους δύο.

Σε αυτή τη φάση είναι πολύ σημαντικό να μην πιέζετε το σύντροφό σας να θεραπευτεί. Μπορείτε να είστε υποστηρικτικοί αλλά δεν είναι σωστό να πιέσετε το σύντροφό σας να κάνει τίποτα. Αν αρνείται να δεχτεί βοήθεια, τότε είναι στη δικαιοδοσία σας να επιλέξετε αν θέλετε να συνεχίσετε να είστε υποστηρικτικοί ή αν θέλετε να παραμείνετε στη σχέση, αλλά θα πρέπει να επιλέξει εκείνος πότε και πώς θα βοηθηθεί.

Δώστε στο σύντροφό σας τη δυνατότητα να έχει άσχημες μέρες

Το να πάσχει κάποιος από κατάθλιψη είναι πολύ μπερδεμένο. Μπορεί να έχετε κανονίσει πράγματα ή να έχετε θέσει στόχους και να πιστεύετε σε αυτά. Ωστόσο, υπάρχουν μέρες που ο σύντροφός σας θα ξυπνάει, θα νιώθει αβοήθητος, θα σιχαίνεται τον εαυτό του που νιώθει έτσι, θα σκέφτεται το γεγονός ότι ακόμα και έτσι νιώθει αβοήθητος, θα σκέφτεται τη δουλειά που έχει κάνει μέχρι τώρα για να μην νιώθει αβοήθητος και θα νιώθει ακόμα περισσότερο αβοήθητος και θα μένει κουλουριασμένος στο κρεβάτι μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Αυτά συμβαίνουν.

Φυσικά εσείς δε θα βλέπετε αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο. Θ α αντικρίζετε κάποιον να κάθεται στο κρεβάτι ή τον καναπέ να περνάει όλη του την ημέρα εκεί και να μην απαντάει ούτε στα τηλέφωνα, ούτε τα μηνύματά σας. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζετε ότι θα υπάρχουν και άσχημες μέρες που πρέπει να σεβαστείτε. Μια μόνο μέρα δε σημαίνει και το τέλος του κόσμου.

Βρείτε τι μπορεί να διαχειριστεί ο καθένας σας και μείνετε σε αυτό 

Το να υποστηρίζετε ένα σημαντικό για εσάς πρόσωπο σε μια δύσκολη περίοδο είναι πάντα αγχογόνο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει, αλλά μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ευημερία σας. Δεν μπορείτε να βοηθήσετε τον άνθρωπό σας αν υπερβάλετε στο να βοηθήσετε έμπρακτα με κάθε μέσο. Είναι πολύ ρομαντικό να σκέφτεστε ότι θα κάνετε ότι περνάει από το χέρι σας για να βοηθήσετε αυτόν που αγαπάτε, αλλά αυτή η νοοτροπία θα θέσει σε κίνδυνο τη δική σας ψυχική υγεία. Όταν βοηθάτε τον σύντροφό σας σιγουρευτείτε ότι έχετε θέσει σαφή όρια στο τι μπορείτε και τι δεν μπορείτε να
διαχειριστείτε προκειμένου να προστατέψετε τον εαυτό σας.

Αυτό δε σημαίνει να έχετε μια ιδέα του πόσα μπορείτε να ανεχτείτε μέχρι να χωρίσετε. Πιο εποικοδομητικά, πρέπει να προσδιορίσετε τι είναι αυτό που χρειάζεστε για να είστε χαρούμενοι, υγιείς και ικανοί για να συνεχίσετε να υποστηρίζετε και τον εαυτό σας και τον άνθρωπό σας. Αυτό μπορεί να σημαίνει να βρίσκετε χρόνο να κάνετε κάποιο χόμπυ ή για να βρίσκεστε μόνοι σας ή να βγαίνετε με άλλους ανθρώπους. Αυτό περιλαμβάνει ακόμα και το να αρνείστε να γίνεστε ο θεραπευτής του συντρόφου σας. Μην πάρετε πάνω σας αυτή την ευθύνη.

Μπορείτε να θυμίζετε στον σύντροφό σας να λαμβάνει τη φαρμακευτική του αγωγή, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι είναι και δική σας ευθύνη, να τον ενθαρρύνετε να πηγαίνει στη θεραπεία του, αλλά θα πρέπει να το κάνει και μόνος του από κάποιο σημείο. Μπορείτε να είστε ένας καλός σύντροφος, αλλά αν δεν συμπαραστέκεστε ο ένας στον άλλον εξίσου (ή τουλάχιστον με κάποιο τρόπο που να είναι κοντά στο αμοιβαίο) θα υπάρχει δυσαρέσκεια στη σχέση.

Αυτό περιλαμβάνει και το να αφήνετε τον σύντροφό σας να καταλάβει ότι δεν είστε ευτυχισμένος. Όταν ο άνθρωπός σας έχει κατάθλιψη, είναι πολύ πιθανό να φοβάστε να τον αφήσετε να καταλάβει ότι κάτι σας απασχολεί. Τα συναισθήματα είναι ορατά, αλλά αν φοβάστε να του πείτε ότι σας απογοήτευσε ή να αναφέρετε κάτι που σας θύμωσε ή σας στενοχώρησε μπορεί να πυροδοτήσει κάποιο καταθλιπτικό επεισόδιο. Ίσως να μην προκύψει πρόβλημα αν αφήσετε μικρά πράγματα ασχολίαστα, αλλά θα πρέπει να έχετε την ευχέρεια να μοιραστείτε κάτι που για αρκετό διάστημα ή συνεχόμενα δεν σας αρέσει ή σας φέρνει σε δύσκολη θέση.

Πολυδώρου Χριστίνα

Read More

Πώς θα καταλάβω αν το παιδί μου έχει κάποιο πρόβλημα στην ανάπτυξη του λόγου;

Κάθε παιδί είναι μοναδικό. Έτσι, η ανάπτυξη του λόγου του είναι μοναδική και πολύπλοκη διαδικασία, αφού το κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό.

Μέσα σε ένα σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα μαθαίνει τις βασικές φωνολογικές, μορφολογικές, συντακτικές και σημασιολογικές δομές χωρίς εμπρόθετες ενέργειες και διαδικασίες παρά μόνο μέσα από το στενό του περιβάλλον και μόνο με την αυθόρμητη χρήση της γλώσσας.

Εδώ, περιγράφονται κατά μέσο όρο ποια θα είναι τα φωνολογικά επιτεύγματα κάθε παιδιού κατά ηλικία, τι μπορείτε να κάνετε εσείς ως γονείς για να βοηθήσετε το παιδί σας να αναπτύξει ομαλά την ομιλία του και ποια χαρακτηριστικά θα σας κάνουν να αναζητήσετε βοήθεια από τον παιδίατρό σας ή κάποιον λογοπαιδικό.

0-6 μηνών

Το μωρό σας αντιδρά στους ήχους, κοιτάει ή στρέφει το κεφάλι προς την πηγή τους. Επίσης αρχίζει να παράγει και εκείνο ήχους.

Τι να κάνετε: Μιλήστε του με ήρεμο και γλυκό τρόπο

Τραγουδήστε και γελάστε μαζί του

Εξηγήστε του τους ήχους που ακούει

Ονομάστε τα οικεία άτομα και πράγματα της καθημερινής του ζωής

Πείτε του τι κάνετε

Τι να προσέξετε: Παρατηρήστε αν το μωρό σας αντιδρά στους ήχους. Αν όχι, ελέγξτε την ακοή του.

Αναζητήστε βοήθεια αν το μωρό σας στην προσπάθειά του να επικοινωνήσει δεν κάνει βλεμματική επαφή.

Έως 12 μηνών

Καταλαβαίνει απλές οδηγίες, λέει "μαμά" και "μπαμπά" και ανταποκρίνεται όταν ακούει το όνομά του.

Τι να κάνετε: Παίξτε με τη φωνή σας, αρέσει πολύ στο μωρό. Η μελωδία της ομιλίας το βοηθά να καταλάβει και να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα πιο αποτελεσματικά.

Βοηθήστε το μωρό σας να ανακαλύψει τη χαρά της επικοινωνίας. Ενθαρρύνετε κάθε είδους αμοιβαία αλληλεπίδραση (το γέλιο, το χαμόγελο, το κοίταγμα, τις εκφράσεις του προσώπου κλπ).

Βοηθήστε το να καταλάβει πως τα πάντα είναι λόγος.

Τι να προσέξετε: Σε αυτό το στάδιο η τηλεόραση προσφέρει ελάχιστα ερεθίσματα στο παιδί. Μην το αφήνετε να κάθεται και να βλέπει για πολλή ώρα γιατί δεν προάγει την πραγματική επικοινωνία.

Έως 18 μηνών

Το ηλικιακό φάσμα κατά το οποίο ονομάζει οικεία αντικείμενα, το λεξιλόγιο του εμπλουτίζεται και καταλαβαίνει απλές οδηγίες και προτάσεις.

Τι να κάνετε:  Μιλήστε του κανονικά χρησιμοποιώντας γραμματικά σωστές προτάσεις και απλές λέξεις και όχι "μωρουδίστικα".

Δώστε του βιβλία από χαρτόνι ή ύφασμα που είναι κατάλληλα για την ηλικία του και συζητήστε τα μαζί του: τα χρώματα και τα σχήματα τραβούν το ενδιαφέρον.

Τι να προσέξετε: Αναζητήστε βοήθεια αν το παιδί σας σταματήσει να μιλάει ή αν η ομιλία του παραμένει στάσιμη ή υπάρχουν ενδείξεις ότι χειροτερεύει.

Έως 2 χρονών

Η περίοδος που καταλαβαίνει σύνθετες οδηγίες, λέει το όνομά του και χρησιμοποιεί προτάσεις με 2-3 λέξεις.

Τι να κάνετε: Εμπλουτίστε το λεξιλόγιό του.

Εξηγήστε του τις λέξεις που δεν καταλαβαίνει.

Επαναλάβετε τη λέξη που δε λέει σωστά αλλά μην του ζητάτε να την επαναλαμβάνει κάθε φορά.

Τι να προσέξετε: Αναζητηστε βοήθεια αν το λεξιλόγιό  του εκτός από "μπαμπά" και "μαμά" διαθέτει ελάχιστες λέξεις, αν η ομιλία του είναι δυσκατάληπτη ή αν δεν συνδυάζει 2 λέξεις για να σχηματίσει σύντομες φράσεις και προτάσεις.

Έως 3 χρονών 

Πλέον το παιδί μπορεί να καταλαβαίνει απλές ιστορίες. Έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί προτάσεις, πληθυντικό και προθέσεις αλλά και να κάνει ερωτήσεις.

Τι να κάνετε: Μάθετε στο παιδί σας πως να λέει ιστορίες: βοηθήστε το να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του.

Ενθαρρύνετε το να εγκαταλείψει το μπιμπερό και την πιπίλα, εφόσον τη χρησιμοποιεί ακόμα.

Τι να προσέξετε: Αναζητήστε βοήθεια αν η ομιλία του παραμένει δυσκατάληπτη, χρησιμοποιεί μόνο λίγα ρήματα ή/και καθόλου άρθρα ή επίθετα, αν δεν χρησιμοποιεί πληθυντικό ή αν δεν κάνεει απλές προτάσεις.

Έως 4 χρονών

Η ομιλία του παιδιού σας πλησιάζει περισσότερο αυτή των ενηλίκων όσον αφορά τη γραμματική και το συντακτικό.

Τι να κάνετε: Διαβάστε ιστορίες μαζί και διηγηθείτε ο ένας στον άλλον. Έτσι ενθαρρύνεται μια θετική στάση προς την ανάγνωση και το λόγο (προφορικό και γραπτό).

Τα παιδιά χρειάζονται το παράδειγμά σας: αφήστε τα να σας βλέπουν να διαβάζετε.

Τι να προσέξετε: Αναζητήστε βοήθεια αν δυσκολεύεται να αρχίσει μια πρόταση ή να επαναλαμβάνει συλλαβές ή λέξεις, αν χρησιμοποιεί μικρές και όχι σωστά οργανωμένες προτάσεις, αν η ομιλία του δεν είναι πάντα κατανοητή ή αν δεν μπορεί να διηγηθεί απλά και πρόσφατα γεγονότα.

Τέλος, παρότι το κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό ανάπτυξης, δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε στο ότι το παιδί μας είναι μικρό και θα μιλήσει αργότερα. Αν υπάρχει υποψία για κάποια διαταραχή στην επικοινωνία και το λόγο του παιδιού θα ήταν πολύ χρήσιμο να ενημερωθεί ο παιδίατρος που το παρακολουθεί και αν κριθεί σκόπιμο να ληφθεί μια λογοθεραπευτική αξιολόγηση, για να διαπιστωθούν τυχόν αποκλίσεις.

Η έγκαιρη παρέμβαση σε καθυστέρηση ή διαταραχή του λόγου  θα βοηθήσει το παιδί να αποφύγει δευτερογενείς συνέπειες, όπως χαμηλή αυτοεκτίμηση, μειωμένη κοινωνική δραστηριότητα, φόβο για επικοινωνία και μαθησιακές δυσκολίες.

Πολυδώρου Χριστίνα

Read More

Άλις Μίλερ: Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ

«Το σώμα ξέρει τι του λείπει, δεν μπορεί να ξεχάσει τις στερήσεις, το κενό είναι πάντα παρόν και περιμένει να γεμίσει.

Από τότε που επέστρεψα στα αισθήματά μου, τα οποία επί μακρόν ήταν εγκλωβισμένα μέσα μου, να εκφραστούν και κατάφερα να τα νιώσω, απελευθερωνόμουν ολοένα και περισσότερο από το παρελθόν μου. Τα αληθινά συναισθήματα δεν αποβάλλονται δια της βίας…

Προσπαθούσα να φαντασιώνομαι θετικά συναισθήματα και να αγνοώ τα αρνητικά, ώστε να βρίσκομαι σε συμφωνία με την Ηθική, με το σύστημα αξιών που αποδεχόμουν. Όμως, οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες…

Το σώμα ξέρι τι του λείπει, δεν μπορεί να ξεχάσει τις στερήσεις, το κενό είναι πάντα παρόν και περιμένει να γεμίσει…

Mε έναν καλό, όχι ουδέτερο θεραπευτή μπορεί κανείς να βρει την αλήθεια του. Μπορεί να απαλλαγεί από τα συμπτώματά του, να απελευθερωθεί από την κατάθλιψη και να νιώσει τη χαρά της ζωής.

Μπορεί να εξέλθει από την κατάσταση της εξάντλησης και να νιώσει το απόθεμα ενέργειας μέσα του, εφόσον αυτή η ενέργεια δεν θα καταναλώνεται πλέον στην απώθηση της αλήθειας του.

Διότι η κούραση που προκαλεί η κατάθλιψη, εμφανίζεται κάθε φορά που καταπιέζουμε τα δυνατά συναισθήματά μας, οπότε υποτιμούμε τις μνήμες του σώματος και δεν τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία…

Το σώμα γνωρίζει ακριβώς τι μας λείπει, τι χρειαζόμαστε, τι δεν ανεχόμαστε, τι μας προκαλεί αλλεργία.

Ωστόσο πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στα φάρμακα, στα ναρκωτικά ή στο αλκόολ, που κλείνουν ακόμα περισσότερο τον δρόμο προς την αλήθεια. Γιατί; Μήπως επειδή η αναγνώριση της αλήθειας είναι επώδυνη; Προφανώς! Αυτή η οδύνη όμως είναι προσωρινή και με έναν καλό θεραπευτή υποφερτή….

Ποτέ δεν πόθησαν έναν Παράδεισο, για τον οποίον προϋπόθεση της ευτυχίας θα ήταν η υπακοή και η άγνοια. Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης, κάτι που δεν σημαίνει να είναι κανείς καλός και υπάκουος.

Για μένα η αγάπη έχει να κάνει με το να είμαστε πιστοί στον εαυτό μας, την ιστορία μας, τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας. Μέσα σε αυτά περικλείεται και η λαχτάρα για γνώση. Προφανώς ο Θεός ήθελε να "κλέψει" από τον Αδάμ και την Εύα αυτή την πίστη στον εαυτό τους».

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Άλις Μίλερ, Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, εκδ. Ροές.

Η Άλις Μίλερ (1923-2010) σπούδασε στη Βασιλεία (Ελβετία) φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Μετά τη διδακτορική διατριβή της, εκπαιδεύτηκε στη Ζυρίχη ως ψυχαναλύτρια και, για 20 χρόνια, άσκησε αυτό το επάγγελμα ενώ παράλληλα δίδασκε.

Το 1980 αποφάσισε να σταματήσει την ψυχαναλυτική και διδακτική πρακτική και να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων. Δημοσίευσε συνολικά 13 βιβλία (μεταφρασμένα μέχρι σήμερα σε 30 γλώσσες), με τα οποία γνωστοποίησε στο ευρύ κοινό τα αποτελέσματα των ερευνών της όσον αφορά τις αιτίες και τις συνέπειες των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας.

Όπως έχει πει η ίδια, «Το κύριο θέμα όλων των βιβλίων μου είναι η άρνηση των δεινών που έχουμε υποστεί στην παιδική μας ηλικία. Καθένα από τα βιβλία πραγματεύεται κάποια πτυχή αυτού του φαινομένου και επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα».

Η Άλις Μίλερ ασχολήθηκε συστηματικά με τους κρυφούς χειρισμούς των γονέων κατά τη διάρκεια της ανατροφής των παιδιών τους, με τις διάφορες στρατηγικές προφύλαξης ενάντια στα τραύματα της παιδικής ηλικίας, με τις συνέπειες της απώθησης αυτών των τραυμάτων σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο και, τέλος, με τις σύγχρονες δυνατότητες ανάλυσης των συνεπειών των παιδικών τραυμάτων. Γι' αυτές τις έρευνές της η συγγραφέας κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση.

Πηγή: http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg8114

Read More

Διαζύγιο: «Να προσπαθήσω κι άλλο ή τελείωσαν όλα;»

Γιατί  παντρεύτηκες; Γιατί παντρεύτηκες το συγκεκριμένο άνθρωπο; Γιατί παντρεύτηκες τότε;  Ό,τι και αν απάντησες, το πιθανότερο είναι πως οι λόγοι για τoυς οποίους παντρεύτηκες αντιπροσώπευαν για σένα μια ευκαιρία να προσθέσεις κάτι στη ζωή σου. Μόνο ένα ιδιόρρυθμο άτομο και για πολυ ιδιόρρυθμους λόγους θα πήγαινε να παντρευτεί ξέροντας ότι με το γάμο θα χειροτερέψει η ζωή του.

Είχες πολλές ελπίδες ότι τα πράγματα θα καλυτέρευαν για σενα μετά το γάμο. Όταν κάτι συμβεί σε αυτές τις ελπίδες, αρχίζουν οι πρώτες ζυμώσεις και αναταραχές για το διαζύγιο.

Αν θέλετε να μαθετε περισσότερα για τα χαρακτηριστικά μια επιτυχημένης σχέσης πατήστε εδώ.

Το διαζύγιο αποτελεί ένα οδυνηρό γεγονός, συνήθως στρεσογόνο, που αφορά όλα τα μέλη της οικογένειας. Το τέλος της σχέσης του ζευγαριού γίνεται συχνά πολύ τραυματική εμπειρία.
Αποτελέι τη νομική λύση ενός γάμου. Για να φτάσει όμως κάποιος στο νομικό διαζύγιο, έχει προηγηθεί το συναισθηματικό, του οποίου οι διεργασία κρατά μήνες ή και χρόνια πριν από την τελική απόφαση.

Στην Ελλάδα διαλύεται πλέον ο ένας στους τέσσερεις γάμους και η μεγάλη κρίση φαίνεται να εκδηλώνεται 5 με 10 χρόνια μετά τη σύναψή του. Σπάνια η απόφαση για το χωρισμό είναι κοινή μεταξύ των συζύγων. Σε ποσοστό 80% οι γυναίκες είναι εκείνες που παίρνουνν την οριστική απόφαση.  Παρ’όλα αυτά οι γυναίκες είναι αυτές που δυσκολεύονται περισσότερο μετά το χωρισμό.

Πριν πάρετε την απόφαση:

Διερευνήστε τους λόγους που οδήγησαν το γάμο σας σε κρίση και σκεφτείτε ή συζητήστε με τον/τη σύτροφό σας τις αμοιβαίες προσπάθειες που θα απιτηθούν για να συνεχιστεί η σχέση σας.

Εξετάστε από κοινού αν  έχετε κοινες επιδιώξεις και στόχους.

Διερευνήστε αν υπάχουν περιθώρια να ξανανιώσετε χαρά με κοινά όνειρα ή δραστηριότητες. Σε περίπτωση που συμνφωνείτε σε αμοιβαίες υποχωρήσεις, ο γάμος σας μπορεί να διασωθεί.

Αν κάθε συζήτηση που κάνετε καταλήγει σε καβγά ή διαφωνία, τότε είναι φανερό ότι στη σχέση σας έχει συσσωρευτεί αρκετή εχθρότητα. Θα πρέπει με συνεννόηση και προσπάθεια να απαλείψετε την οργή. Αν αυτό δεν είναι εφικτό θα ήταν ίσως χρήσιμο πριν προχωρήσετε στη λύση του γάμου σας να επισκευτείτε κάποιον είδικό. Το ότι υπάρχει ένα τόσο έντονο συναίσθημα στο γάμο σας, σημαίνει ότι ίσως υπάρχει μεταξύ σας μια μεγάλη θέληση για το μαζί που έχει χάσει το δρόμο της.

 Αν κάποιος από τους δυο δημιούργησε εξωσυζυγική σχέση, βάλτε όσο μπορείτε στην άκρη τη δικαιολογημένη οργή που νιώθετε για την προδοσία και αναλογιστείτε τι συνέβη. Συχνά η εξωσυζυγική σχέση υποδηλώνει μακροχρόνια κακή επικοινωνία μεταξύ του ζευγαριού. Αν έχετε περιθώρια να βελτιώσετε και οι δυο την επικοινωνία σας ίσως έχετε περιθώρια να σώσετε και το γάμο σας.

Οι περιπτώσεις στις οποίες είναι οφθαλμοφανές ότι το διαζύγιο αποτελεί τη μοναδική λύση είναι οι γάμοι στους οποίους ασκείται κάποια μορφή βίας, είτε αυτή είναι λεκτική, είτε ψυχολογική έιτε σωματική.

Συναισθήματα κατά το χωρισμό:

Οι μήνες ή οι εβδομάδες που προηγούνται του χωρισμού είναι γενικά οι πιο επώδυνες στιγμές για τους ανήσυχους και στεναχωρημένους συζύγους, με έντονο άγχος.

Το ζευγάρι κατακλύζεται από διάφορα συναισθήματα. Βιώνουν θλίψη, εξαιτίας της αποχώρησης του άλλου, θυμό γι’αυτό που συμβαίνει –ειδικά στην περίπτωση που δεν ήταν επθυμητό- ενοχές για την αποτυχία της σχέσης, άγχος για το μέλλον που έρχεται και φαντάζει αβέβαιο, το αίσθημα της εγκατάλειψης και της απόρριψης, αγωνία, φόβο.  Οι σύζυγοι κατακλύζοντια από αυτά τα συναισθήματα που μοιραία επηρεάζουν τη ζωή τους, πολύ συχνά την επαγγελματική τους δραστηριότητα, αλλά και τη συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά τους. Κάποιες φορές γίνονται πιο ευερέθιστοι και μπορέι να παρουσιάσουν δυσανεξία στη συμπεριφορά των παιδιών τους, τα οποία αδυνατούν να καταλάβουν τις περίεργες αντιδράσεις των γονέων τους. Είναι γεγονός ότι οι γονείς βυθισμένοι στα προβλήματά τους δεν έιναι πάντα πολύ διαθέσιμοι για τα παιδιά τους.

Γι’αυτό κατά την περίοδο της κρίσης είναι απαραίτητο οι γονείς να μπορούν να αποφορτίζονται παροδικά από τις γονεϊκές τους ευθύνες. Μη διστάζετε, λοιπόν, όταν βρίσκεστε σε άσχημη συναισθηματική κατάσταση να ζητάτε τη βοήθεια των κοντινών σας   ανθρώπων προκειμένου να κρατήσουν τα παιδιά. Έτσι θα μπορέσετε να σκεφτείτε πιο ψύχραιμα, να ηρεμήσετε και να πάρετε πιθανά αποφάσεις για σημαντικά θέματα που αφορούν τη ζωή σας, αλλά και τη ζωή των παιδιών σας.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το πώς να ανακοινώσετε το διαζύγιο στα παιδιά σας πατήστε εδώ.

Πολυδώρου Χριστίνα

Read More

Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν.

Το μέσο παιδί, κάνει τα πράγματα σωστά. Το παιδί χωρίς όρια, κάνει το σωστό πράγμα. Μην αναγκάζετε τετράγωνα παιδιά να περάσουν από στρογγυλές τρύπες. (Γ. Κόρας)

Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητούμε από τα παιδιά μας; Να υπακούν τους γονείς τους για να είναι «καλά» παιδιά; Να «πετύχουν» στη ζωή τους; Να είναι ευτυχισμένα;

 Ένα πράγμα ξέρω. ‘Οτι πάνω από όλα, θέλω η κόρη μου να είναι ευτυχισμένη. Οτιδήποτε κάνει. Και έχω πει στον εαυτό μου ότι θα κάνω τα πάντα για να της δώσω τα φτερά που χρειάζεται για να πετύχει τα όνειρα της. Αλλά αν δε μου αρέσουν τα όνειρα της; Αν θεωρώ και κρίνω – βασιζόμενος στη δική μου εμπειρία – ότι αυτά που η ίδια βλέπει ως όνειρα μπορεί να μετατραπούν σε εφιάλτες; Θα κάτσω αμέτοχος;

Διάβασα πρόσφατα ότι το να προσπαθούμε να ελέγχουμε το παιδί μας σχεδιάζοντας το δικό του μέλλον δεν αφήνει το παιδί να βρει το δρόμο του ως ενήλικας. Με αυτόν τον τρόπο μάλιστα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το ακρωτηριάζουμε ψυχικά και να το περιορίζουμε. Και ότι ως γονείς οφείλουμε να αφήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν μόνα τους τις επιλογές τους, χωρίς να προβάλουμε επάνω τους τις δικές μας προσωπικές φιλοδοξίες και προσδοκίες. Γιατί τα παιδιά τελικά, δεν είναι κτήματα μας. Και αν θέλουμε πραγματικά να συνεισφέρουμε στη χαρά της δημιουργίας, μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να πάρουν τις ευθύνες για το μέλλον στα χέρια τους!

Μα εγώ σε καμία περίπτωση δε θέλω να περιορίσω το παιδί μου, πόσο μάλλον να καταστρέψω την ψυχή της. Ούτε θέλω να σχεδιάσω εγώ το δικό της μέλλον. Ίσα ίσα θέλω να πάρει το μέλλον στα χέρια της. Όμως νιώθω και μια υποχρέωση ως πατέρας να τη νουθετήσω, να της υποδείξω τυχόν λάθη, να της δείξω το σωστό δρόμο. Ποιος είναι όμως ο σωστός δρόμος; Ο δικός μου δρόμος σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, τις δικές μου επιλογές, τα δικά μου λάθη; Μάλλον όχι…

Ο μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος Khalil Gibran λέει στον «Προφήτη»:

Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά,
Είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της.

Ήρθαν μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς
Και παρά που είναι κοντά σας, δε σας ανήκουν.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας,
Γιατί εκείνα έχουν τις δικές τους, προσωπικές σκέψεις.

Μπορείτε να φιλοξενήσετε τις σάρκες τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους,
Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
Το οποίο εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε
Ούτε στα όνειρά σας.

Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάζετε,
Αλλά μην ζητάτε εκείνα να γίνουν σαν κι εσάς Γιατί η ζωή δε γυρίζει πίσω, ούτε παραμένει στο χθες…

Ελπίζω να τα καταφέρω!

του Σταύρου Σταυρινού


Πηγή: http://www.superdad.gr/keimena/editorial/ta-paidia-mas-den-einai-dika-mas/

Read More

Γιατί η αυτοκριτική βλάπτει;

Στα  πλαίσια πολλών κοινωνιών  η αυτοκριτική θεωρείται χρήσιμη και εποικοδομητική. Πολλοί πιστεύουν ότι η εξέλιξη επιτυγχάνεται μέσω του σωφρονισμού και της τιμωρίας. Ορισμένες φορές oι άνθρωποι φοβούνται ότι η εκτίμηση που τρέφουν για τον εαυτό τους μπορεί να εκληφθεί ως περιαυτολογία ή έπαρση.

Έτσι , λοιπόν, τα παιδιά διδάσκονται να συμπεριφέρονται σωστά  και να προσπαθούν περισσότερο μέσα από την υπόδειξη ελαττωμάτων τους και όχι μέσα από επαίνους  για τις αρετές και τις επιτυχίες τους. Οι γονείς και οι δάσκαλοι  ασχολούνται διαρκώς με την επισήμανση των λαθών που κάνουν τα παιδιά, ενώ θα έπρεπε να τα βοηθούν να αναπτύξουν τις θετικές ιδιότητές τους.

Αυτό το γεγονός συχνά τροφοδοτεί την αντίληψη ότι η αυτοκριτική είναι το μοναδικο στοιχείο που μπορεί να οδηγήσει και να κρατήσει κάποιον «στον ίσιο δρόμο»- όποιος απαλλάσσεται από την αυτοκριτική κινδυνεύει να βουλιάξει στο βάλτο της επιεικούς αντιμετώπισης του εαυτού και να μην καταφέρει να επιτύχει οτιδήποτε σημαντικό στη ζωή του!

Έτσι λοιπόν διδασκόμαστε από πολύ νωρίς τον αυτοκριτικό τροπο σκέψης, ο οποίος εξελίσσεται σε συνήθεια, σε αυτόματη αντίδραση, σε ασυνείδητη συμπεριφορά. Μπορεί, μάλιστα, να πιστεύετε ότι η αυτοκριτική ειναι εποικοδομητική και χρήσιμη, ότι αποτελεί το δρόμο προς την ατομική σας εξέλιξη. Αξίζει να εξετάσουμε πιο αναλυτικά αυτή την αντίληψη.. Θα διαπιστώσετε ότι στην πραγματικότητα η αυτοκριτική παρουσιάζει ορισμένα σοβαρά μειονεκτήματα.

Η αυτοκριτική πυροδοτεί αρνητικά συναισθήματα και σας «παραλύει»

Σκεφτείτε κάποιον γνωστό σας που διακρίνεται για την αυτοπεπείθησή του. Φανταστείτε ότι τον ακολουθείτε διαρκώς, ότι του υποδεικνύετε ακομα και το παραμικρό λάθος του, ότι του λέτε πως τα καταφερε καλά αλλά θα μπορούσε να ήταν καλύτερος/γρηγορότερος/ αποδεκτικότερος ότι τον «στολίζετε» με διάφορους αρνητικούς χαρακτηρισμούς και ότι του λέτε να αγνοήσει ή να υποτιμήσει τις επιτυχίες του. Καθως θα περνούσαν οι μέρες και οι εβδομάδες, τι επίδραση πιστεύετε ότι θα είχε αυτή η κριτική; Πώς θα επηρέαζε αυτή η κριτική την πεποίθησή του ότι μπορέι να επιτύχει στη ζωή; Πώς θα επηρέαζε την ικανότητα του να λαμβάνει αποφάσεις και να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες; Η ζωή του θα γινόταν πιο εύκολη ή πιο δύσκολη; Εσείς θα μπορούσατε να συμπεριφερθείτε έτσι σε ένα φίλο σας; Όχι; Γιατί;

Αν συνηθίζετε να ασκείτε σοβαρή αυτοκριτική, τότε πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι συμπεριφέρεστε έτσι στον εαυτό σας, και μάλιστα χωρίς να το αντιλαμβάνεστε. Οι αυτοκριτικές σκέψεις μοιάζουν με έναν παπαγάλο στον ώμο σας, που δεν παύει να παπαγαλίζει τις επικριτικές κουβέντες του μες στο αυτί σας! Σκεφτείτε κατά πόσο αυτό το γεγονος σας αποθαρρύνει και σας αποκαρδιώνει κατά πόσο σας «παραλύει» και ναρκώνει την επιθυμία σας να αλλάξετε και να εξελιχθείτε.

Η αυτοκριτική είναι άδικη

Οι άνθρωποι που είναι μονιμως κυριευμένοι από αυτοκριτικές σκέψεις αντιδρούν ακόμα και στο παραμικρό λάθος ή στην παραμικρή αποτυχία αγνοώντας τις θετικές πλευρές της προσωπικότητάς τους. Τα «ραντάρ ανίχνευσης» των αδυναμιών και των ελαττωμάτων τους είναι εξαιρετικά ευαίσθητα. Όποτε εντοπίζουν ένα αδύνατο σημείο τους, θεωρούν ότι έχουν αρκετά στοιχεία για να καταδικάσουν τον εαυτό τους. Σκέφτονται ότι είναι κακοί, αξιολύπητοι ή ανόητοι γενικά ως άτομα.

Πιστεύετε ότι αυτό είναι δίκαιο;

Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας από εμάς αποτελεί ένα σύνολο από εκατομμύρια συναισθήματα, πράξεις, συμπεριφορές και σκέψεις- άλλοτε καλές, άλλοτε κακές και άλλοτε ουδέτερες. Όταν καταδικάζετε συνολικά τον εαυτό σας επειδή κάνατε ένα λάθος ή κάτι που μετανιώσατε, καταλήγετε σε ένα γενικό συμπέρασμα για το άτομό σας, το οποίο βασίζεται σε στρευλωμένα στοιχεία και μόνο στις αρνητικές πλευρές του εαυτόυ σας. Πρέπει να είστε ρεαλιστές. Αναγνωρίστε και συνεκτιμήστε τα προτερήματα και τις αρετές σας και δεχτείτε ότι όπως όλα τα μέλη της ανθρώπινης φυλής, έχετε και εσείς αδυναμίες και ελαττώματα.

Η αυτοκριτική παρεμποδίζει τη μάθηση

Η αυτοκριτική κλονίζει την αυτοπεποίθηση και σας πυροδοτεί συναισθήματα θλίψης, απογοήτευσης και αποθάρρυνσης. Οι αυτοκριτικές σκέψεις όχι μόνο δε σας βοηθούν να ξεπεράσετε τα προβλήματά σας,  αλλά σας εμποδίζουν ακόμα και να αντιληφθείτε ξεκαθαρα τον εαυτό σας και τη ζωή σας, καθώς και να μεταβάλετε όσες πλευρές του εαυτού σας θέλετε πραγματικά να αλλάξετε. Σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι διδάσκονται περισσότερα όταν οι επιτυχίες τους αναγνωρίζονται, ανταμείβονται και επαινούνται, και λιγότερο όταν δέχονται κριτική ή όταν τιμωρούνται για τα λάθη και τις αποτυχίες τους. Η αυτοκριτική απλώς επισημαίνει τα λάθη και σας προκαλεί αρνητικά συναισθήματα – δεν σας προσφέρει στοιχεία που θα σας βοηθήσουν να τα καταφέρετε καλύτερα την επόμενη φορά. Αν δίνετε σημασία μόνο στις αποτυχίες σας,  χάνετε την ευκαιρία να διδαχτείτε από τις επιτυχίες σας και να τις επαναλάβετε. Με τον ιδιο τρόπο αν καταδικάζετε τον εαυτό σας κάθε φορά που κάνετε ένα λάθος, χάνετε την ευκαιρία να μάθετε από τα λάθη σας και να ασχοληθείτε με τη βελτίωση όσων πλευρών της προσωπικότητάς σας θέλετε να αλλάξετε.

Η αυτοκριτική αγνοεί την πραγματικότητα

Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, όχι μόνο κατηγορείτε τον εαυτό σας για όσα κάνατε, αλλά μάλλον σκέφτεστε και ότι θα έπρεπε να έχετε ενεργήσει διαφορετικά. Ίσως έχετε δίκιο να σκέφτεστε ότι ένας διαφορετικός τρόπος δράσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια πιο θετική έκβαση της κατάστασης. Όμως, πώς σας φάνηκε η κατάσταση εκείνη την ώρα; Στην πραγματικότητα, το πιθανότερο είναι ότι υπήρχαν κάποιοι λόγοι που σας ώθησαν να ενεργήσετε με τον συγκεκριμένο τρόπο, ακόμα και αν, τελικά, η αντίδρασή σας αποδείχτηκε λανθασμένη και αποτυχημένη. Αν λάβει κανείς υποψη του τις συνθήκες (ήσαστε κουραμένος, βρισκόσασταν σε σύγχυση, δεν είχατε αρκετές πληροφορίες για να χειριστείτε την κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο), έπρεπε πραγματικά να ενεργήσετε όπως ακριβώς ενεργήσατε!

Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να αγνοείτε τα πραγματικά λάθη που διαπράξατε ή ότι πρέπει να αδιαφορείτε αν πραγματικα μετανιώσατε για κάποια πράξη σας. Προσπαθήστε να εξετάσετε αντικειμενικά την κατάσταση και να χρησιμοποιήσετε τις νέες γνώσεις σας για να διδαχθείτε από την εμπειρία. Έτσι όταν θα κληθείτε να αντιμετωπήσετε ξανά μια παρόμοια κατάσταση, θα έχετε την ευκαιρία να τη χειριστείτε με διαφορετικό τρόπο. Όταν μένετε προσκολλημένοι στο παρελθόν και τιμωρείτε διαρκώς τον εαυτό σας με τις αναμνήσεις των παρελθοντικών αποτυχιών, το μόνο που καταφέρνετε είναι να κυριεύεστε από αρνητικά συναισθήματα και να παραλύετε. Αυτή η τακτική δε θα σας βοηθήσει να σκεφτείτε πιο ρεαλιστικά και να λειτουργήσετε πιο αποτελεσματικά την επόμενη φορά.

Η αυτοκριτική σάς ...μαχαιρώνει πισώπλατα

Συχνά οι άνθρωποι αποθαρρύνονται και πλήττουν ακόμα περισσότερο την αυτοεκτίμησή τους κατηγορώντας τον εαυτό τους για την έλλειψη αυτοπεποίθησης και αποφασιστικότητας, καθώς και για τα συναισθήματα θλίψης και άγχους που τους κυριεύουν. Αυτά, όμως, είναι συνηθισμένα προβλήματα που επηρεάζουν τους περισσότερους από εμάς (ή όλους) ανάλογα με τις συνθήκες.
Όπως είδαμε, οι προσωπικές δυσλειτουργίες αποτελούν συχνά φυσιολογική αντίδραση  σε στρεσογόνα γεγονότα και, σε γενικές γραμμές, είναι κατανοητό προϊόν της διαδικασίας μάθησης που ξεκινά από τα παιδικά μας  χρόνια.

Αυτές οι δυσλειτουργίες δεν υποδηλώνουν ότι εχετε κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Το πιθανότερο είναι ότι οποιοσδήποτε και αν είχε βιώσει τις εμπειρίες σας θα είχε παρόμοιες πεποιθήσεις για τον εαυτό του και, μάλιστα, αυτές οι πεποιθήσεις θα επηρέαζαν με τον ίδιο τρόπο την καθημερινή του ζωή.      

Πολυδώρου Χριστίνα

Read More

Είναι σωστό να είμαι φίλος με το παιδί μου;

Υπάρχει μία καθαρά συναισθηματική πλευρά στη σχέση παιδιού/γονέα που χτίζεται με στοργή και αυτοπεποίθηση. Ο γονέας και το παιδί, είναι γενετικά προορισμένα να αγαπούν ο ένας τον άλλον αλλά υπάρχει ένα στάδιο όπου ο γονεικός ρόλος γίνεται περισσότερο λειτουργικός παρά συναισθηματικός.

Με τα βρέφη, ο συναισθηματικός ρόλος διαφαίνεται όταν για παράδειγμα η μητέρα κρατάει το μωρό στην αγκαλιά της, του τραγουδάει ή του μιλάει. Ο λειτουργικός ρόλος έχει να κάνει με τη φροντίδα από τον γονέα, όταν για παράδειγμα η μητέρα ταΐζει το μωρό, του αλλάζει πάνα ή το κάνει μπάνιο. Ο ένας ρόλος χωρίς τον άλλον, έχει καταστροφικές συνέπειες για το παιδί. Εάν δηλαδή ο γονιός έχει μόνο συναισθηματικό ρόλο απέναντι στο παιδί, τότε εκείνο μπορεί να βρεθεί σε κίνδυνο, να χτυπήσει ή να παραμεληθεί. Εάν ο γονιός έχει μόνο λειτουργικό ρόλο απέναντι στο παιδί και δεν του δείχνει αγάπη, αυτό θα έχει μακροχρόνιες συνέπειες στη συναισθηματική του ανάπτυξη.
Νομίζω δε, πως το πιο συχνό και σοβαρό λάθος που κάνουν οι γονείς, και ιδιαίτερα οι μονογονείς λόγω των αλλαγών και των συνθηκών της ζωής τους, είναι να κάνουν το παιδί, έμπιστό τους όταν εκείνο δεν είναι συναισθηματικά, πνευματικά και ηθικά έτοιμο για να παίξει ένα τέτοιο ρόλο στη ζωή του γονέα.

Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, ο ρόλος του γονέα γίνεται περισσότερο λειτουργικός παρά συναισθηματικός κάτι που γίνεται επώδυνο ως μάθημα στους γονείς που θέλουν να κάνουν το παιδί τους, κολλητό τους. Κι έτσι στα πλαίσια αυτού του λειτουργικού ρόλου, είναι και η θέσπιση ορίων στο παιδί. Τα όρια είναι μια υγιής λειτουργία που μαθαίνει στο παιδί να κατανοεί τι είναι ασφαλές και σωστό και τί δεν είναι. Ο λειτουργικός αυτός ρόλος, αλλάζει για τους γονείς όσο το παιδί μεγαλώνει. Με ένα παιδί ενός έτους, ο λειτουργικός ρόλος σχετίζεται με την αλλαγή της πάνας, με ένα παιδί 8 ετών σχετίζεται με τη βοήθεια στα μαθήματα του σχολείου και με ένα παιδί 15 ετών, ο γονέας μέσα από τον λειτουργικό του ρόλο, αναλαμβάνει να του δείξει την υπευθυνότητα στη ζωή.

Γιατί δεν πρέπει να κάνετε το παιδί σας, κολλητό σας φίλο

Νομίζω πως οι γονείς κάνουν το λάθος να κάνουν το παιδί, κολλητό τους. Επομένως, όταν οι γονείς λένε «Θέλω να είμαι φίλος με το παιδί μου» αυτό που πραγματικά εννοούν είναι «Θέλω το παιδί μου να γίνει ο κολλητός μου». Κι αυτό δεν συνάδει με τον λειτουργικό ρόλο του γονέα, αντιθέτως αποτελεί μία καλοστημένη παγίδα στην οποία πολλοί γονείς πέφτουν. Οι γονείς θέλουν να μοιράζονται με το παιδί τα συναισθήματά τους για τους γονείς τους, τον γείτονα ή τους φίλους τους. Κι αυτό είναι λάθος διότι το παιδί δεν έχει την συναισθηματική και πνευματική ικανότητα να ανταπεξέλθει σε έναν τέτοιο ρόλο. Αν είστε 40 ετών και θέλετε έναν κολλητό φίλο, βρείτε έναν άλλο 40χρονο. Βρείτε έναν 50 χρονο ή 60χρονο. Όχι ένα 13χρονο, 10χρονο ή 5χρονο παιδί.
Εάν για παράδειγμα αισθάνεστε ότι ο δάσκαλος του παιδιού του δεν είναι ο κατάλληλος ή η παιδαγωγική του μέθοδος για παράδειγμα δεν ταιριάζει με τις αρχές σας, δεν πρέπει αυτό να το μοιραστείτε με το παιδί. Σε μια τέτοια περίπτωση μπορείτε να γίνετε ο «καλύτερος φίλος» του παιδιού σας, λέγοντάς του «Ο δάσκαλός σου είναι βλάκας που δεν σε αφήνει να μασάς τσίχλα στη τάξη» ή μπορείτε να γίνετε ένας λειτουργικός γονιός και να του πείτε «Κι εμένα δεν μου άρεσε αυτό όταν ήμουν παιδί αλλά έπρεπε να ακολουθήσω τους κανόνες». Δύο διαφορετικές απαντήσεις, από τις οποίες η μία φέρνει το παιδί σε ρόλο κολλητού φίλου δίπλα σας και η άλλη το διδάσκει τη σημασία του να ακολουθεί κανείς κανόνες στη ζωή του.

Θυμηθείτε: Αν ανοίγετε τρύπες στις φιγούρες εξουσίας νομίζοντας πως έτσι φέρνετε το παιδί σας πιο κοντά, τότε θα έρθει μια μέρα που το παιδί θα δείξει ασέβεια σε αυτές τις φιγούρες κι αν του κάνετε παρατήρηση, τότε θα σας κατηγορήσει για υποκρισία. Και θα΄χει και δίκιο.

Όταν κάνετε το παιδί σας, κολλητό σας, είναι σαν να λέτε ότι συν-αποφασίζετε με το παιδί, κάτι που πρακτικά δεν γίνεται. Το παιδί μπορεί να πεί τη γνώμη του, τί του αρέσει και τι όχι, αλλά οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται από εσάς. Όλες οι αποφάσεις σημαντικές ή ασήμαντες, πρέπει να παίρνονται από τον γονέα και το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι η οικογένεια λειτουργεί σαν ενότητα όπου μόνο οι ενήλικοι αποφασίζουν.

Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να μοιραστείτε με το παιδί χωρίς να το μετατρέψετε σε κολλητό σας. Για παράδειγμα μπορείτε να του πείτε «Δεν έχουμε αρκετά χρήματα να αγοράσουμε αυτό», δηλαδή μια ξεκάθαρη δήλωση που εξηγεί τα όρια κάτω από τα οποία πρέπει να ζείτε. Αυτό που δεν πρέπει να μοιραστείτε με το παιδί είναι «Δεν έχω να πληρώσω το νοίκι αυτό το μήνα» διότι μια τέτοια δήλωση βρίσκει το παιδί απροετοίμαστο και του δίνει την αίσθηση ότι ο κόσμος που ζεί δεν είναι υγιής ή ρεαλιστικός.

Εάν έχετε τη τάση να αντιμετωπίζετε το παιδί σας σαν φίλο σας, πρέπει να καταλάβετε τη σημαντική ερμηνεία αυτής της φιλίας: Φίλοι είναι μία ομάδα ανθρώπων που έχουν την ίδια αντίληψη για τη ζωή ενώ τα παιδιά και οι ενήλικες έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη για τη ζωή και για το τι είναι σωστό και λάθος, έχουν διαφορετική αντίληψη μέχρι και στο τι θέλουν να κάνουν σήμερα το βράδυ. Επομένως αυτό που χρειάζεται είναι να είστε ένας αφοσιωμένος και υπεύθυνος γονιός που αγαπάει το παιδί του και ότι αν θέλετε να βρείτε έναν κολλητό φίλο, πρέπει να ψάξετε έξω από τη δομή της οικογένειας.

Μην προσπαθήσετε να γίνετε στο παιδί σας, ο γονιός που είχατε ή θα θέλατε να έχετε

Πολλοί γονείς προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τον τρόπο που εύχονταν να τους είχαν μεγαλώσει οι γονείς τους. Ακούγεται ωραία σαν τακτική αλλά δεν αποδίδει. Επομένως, αν οι γονείς σας ήταν απόμακροι μαζί σας ή έδειχναν να μην ενδιαφέρονται για εσάς ή δεν σας έδιναν τη καθοδήγηση που χρειαζόσασταν σαν παιδί, μην περάσετε στο άλλο άκρο με το να παραβιάζετε τα όρια στο μεγάλωμα του δικού σας παιδιού.

Θυμηθείτε πως οτιδήποτε γίνεται από αντίδραση σε κάτι άλλο, έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα στη φιλία παιδιού-γονέα, είναι ακριβώς αυτές οι απρόβλεπτες συνέπειες. Για παράδειγμα, το παιδί μου θα με συμπαθεί πιο πολύ αν γίνω φίλος του. Θα με εμπιστεύεται. Αλλά οι γονείς δεν βλέπουν τις απρόβλεπτες συνέπειες, όπως το να μην ξέρει το παιδί τι θα πεί όχι γιατί ο γονιός, μέσα στα πλαίσια αυτής της φιλίας, ποτέ δεν δίδαξε το παιδί πώς να το δεχτεί και πώς να το χειριστεί.

Ο στόχος της ενηλικίωσης είναι η αυτονομία και ο χωρισμός από τους ενήλικες. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί θα φτιάξει τη δική του επιχείρηση, θα έχει τους δικούς του κανόνες και τα δικά του πιστεύω, τους δικούς του φίλους και τις δικές του αξίες, πράγματα τα οποία πιθανόν να μην θελήσει να μοιραστεί με τους ενήλικες. Αυτό δεν συνιστά παραβίαση της σχέσης γονέα-παιδιού, ακόμη κι αν από τη ματιά του γονέα ή ενός άλλου ενήλικα, μπορεί αυτές οι αξίες ή οι φιλίες να μην είναι υγιείς. Αλλά είναι δουλειά του παιδιού να αξιολογήσει τα πιστεύω και τον κοινωνικό του κύκλο. Οι άνθρωποι που δεν «απογαλακτίζονται» από τους γονείς τους στη προ-ενηλικίωση ή στην ενηλικίωσή τους, καταλήγουν με συναισθηματικά και κοινωνικά προβλήματα στη ζωή τους.

Πολλοί γονείς βλέπουν αυτή την αυτονομία να συμβαίνει κατά τη διάρκεια της εφηβείας του παιδιού και αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από το παιδί, ειδικά όσοι γονείς έχουν περισσότερο συναισθηματικό ρόλο στη ζωή του ή θεωρούσαν το παιδί, φίλο τους. σε αυτές τις περιπτώσεις, το αίσθημα απώλειας του γονέα είναι μεγάλο με αποτέλεσμα να κατηγορεί το παιδί.

Οι φίλοι δεν επιτρέπουν στους φίλους τους, να μην κάνουν τα μαθήματα του σχολείου

Ένας διαχωρισμός που πρέπει εδώ να σημειωθεί είναι ότι στο τέλος, μπορεί το παιδί να γίνει φίλος σας, όχι όμως ο κολλητός σας. Το κλειδί είναι μια υπεύθυνη φιλία μαζί του.

Είθισται να λένε ότι οι φίλοι δεν αφήνουν τους φίλους να οδηγήσουν μεθυσμένοι. Έτσι και οι φίλοι, δεν αφήνουν τους φίλους να μην κάνουν τις εργασίες τους ή να δικαιολογούνται για τις αποτυχίες τους. Οι φίλοι δεν επιτρέπουν στους φίλους να αντιμιλούν στο δάσκαλο και να αψηφούν τους κανόνες μέσα στη τάξη. Αυτό είναι το είδος του φίλου που χρειάζεται το παιδί σας. Έναν υπεύθυνο φίλο που να ταυτίζεται με το μοντέλο ενός υπεύθυνου γονέα.

Πώς να σταματήσετε να είστε ο κολλητός του παιδιού

Εάν έχετε μοιραστεί πάρα πολλά με το παιδί σας και δεν έχετε βάλει τα όρια που πρέπει, για οποιοδήποτε λόγο, μπορείτε –στο όνομα αυτής της «φιλίας»- να γίνετε πιο αποτελεσματικοί. Μιλήστε από αυτή εδώ τη στιγμή στο παιδί σας και πείτε του «Αποφάσισα ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία πρέπει η μαμά/ο μπαμπάς, να τα λέει μόνο στους μεγάλους. Κάποια πράγματα θα σταματήσω να σου τα λέω γιατί αυτό κάνει κακό στη σχέση μας». Δεν χρειάζεται να εξηγήσετε περισσότερα ή να μπείτε σε λεπτομέρειες. Απλά να είστε ξεκάθαροι.

Κατόπιν, πρέπει να μάθετε να ανταποκρίνεστε διαφορετικά στο παιδί σας, και όχι να απαιτείτε τη διαφορετικότητα της επικοινωνίας από το παιδί. Αν για παράδειγμα τόσα χρόνια λέγατε πόσο ακατάλληλος είναι ο δάσκαλός του, όταν το παιδί αναφερθεί ξανά σε αυτό δεν πρέπει να του πείτε «Μην ξαναμιλήσεις έτσι για το δάσκαλό σου» αλλά «Δεν νομίζω ότι μας βοηθάει να μιλάμε έτσι για το δάσκαλό σου. Να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να περνάς καλύτερα στη τάξη;» Ένας ανεύθυνος φίλος θα κάτσει και θα συνεχίσει να βρίζει το δάσκαλο μαζί με το παιδί. Ένας υπεύθυνος φίλος θα βοηθήσει το παιδί να λύσει το πρόβλημά του με το δάσκαλο!

Ειδικά οι διαζευγμένοι γονείς, συνηθίζουν να προσπαθούν να γίνουν ο κολλητός του παιδιού με αποτέλεσμα να το βάζουν στη μέση και να το φέρνουν σε επώδυνη θέση. Η μητέρα λέει στο παιδί τι είναι ο πατέρας του, τι κάνει και τι δεν κάνει. Ο πατέρας από την άλλη, του λέει με τι μοιάζει η μαμά του, πόσο τρελή είναι και πόσο θέλει να ελέγχει τους άλλους. Έχω ακούσει παιδιά διαζευγμένων γονιών, να λένε ότι «η μαμά τους είναι τόσο απαίσια και αυταρχική που δεν θέλουν να ζούν μαζί της» φράση που έχουν ξεσηκώσει από τον άλλον γονέα, χωρίς να καταλαβαίνουν τη σημασία της.

Και το χειρότερο και πιο δηλητηριώδες, είναι όταν αυτό που λένε οι γονείς είναι αλήθεια μέχρι ενός σημείου και το παιδί μπορεί να το δεί, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει κατάλληλα σε αυτό επειδή δεν έχει την ωριμότητα να το κάνει.  Όταν ο γονέας-κολλητός του παιδιού, προβάλλει έντονα τα ελαττώματα του άλλου γονέα, τότε είναι ζήτημα χρόνου το παιδί να επιτεθεί στον «ελαττωματικό» και αργότερα και στους δύο!

James Lehman
Ψυχολόγος
Πηγή: http://singleparent.gr/paidi/paidopsixologia/to-paidi-soy-den-einai-filos-soy/

Read More