Άλις Μίλερ: Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ

«Το σώμα ξέρει τι του λείπει, δεν μπορεί να ξεχάσει τις στερήσεις, το κενό είναι πάντα παρόν και περιμένει να γεμίσει.

Από τότε που επέστρεψα στα αισθήματά μου, τα οποία επί μακρόν ήταν εγκλωβισμένα μέσα μου, να εκφραστούν και κατάφερα να τα νιώσω, απελευθερωνόμουν ολοένα και περισσότερο από το παρελθόν μου. Τα αληθινά συναισθήματα δεν αποβάλλονται δια της βίας…

Προσπαθούσα να φαντασιώνομαι θετικά συναισθήματα και να αγνοώ τα αρνητικά, ώστε να βρίσκομαι σε συμφωνία με την Ηθική, με το σύστημα αξιών που αποδεχόμουν. Όμως, οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες…

Το σώμα ξέρι τι του λείπει, δεν μπορεί να ξεχάσει τις στερήσεις, το κενό είναι πάντα παρόν και περιμένει να γεμίσει…

Mε έναν καλό, όχι ουδέτερο θεραπευτή μπορεί κανείς να βρει την αλήθεια του. Μπορεί να απαλλαγεί από τα συμπτώματά του, να απελευθερωθεί από την κατάθλιψη και να νιώσει τη χαρά της ζωής.

Μπορεί να εξέλθει από την κατάσταση της εξάντλησης και να νιώσει το απόθεμα ενέργειας μέσα του, εφόσον αυτή η ενέργεια δεν θα καταναλώνεται πλέον στην απώθηση της αλήθειας του.

Διότι η κούραση που προκαλεί η κατάθλιψη, εμφανίζεται κάθε φορά που καταπιέζουμε τα δυνατά συναισθήματά μας, οπότε υποτιμούμε τις μνήμες του σώματος και δεν τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία…

Το σώμα γνωρίζει ακριβώς τι μας λείπει, τι χρειαζόμαστε, τι δεν ανεχόμαστε, τι μας προκαλεί αλλεργία.

Ωστόσο πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στα φάρμακα, στα ναρκωτικά ή στο αλκόολ, που κλείνουν ακόμα περισσότερο τον δρόμο προς την αλήθεια. Γιατί; Μήπως επειδή η αναγνώριση της αλήθειας είναι επώδυνη; Προφανώς! Αυτή η οδύνη όμως είναι προσωρινή και με έναν καλό θεραπευτή υποφερτή….

Ποτέ δεν πόθησαν έναν Παράδεισο, για τον οποίον προϋπόθεση της ευτυχίας θα ήταν η υπακοή και η άγνοια. Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης, κάτι που δεν σημαίνει να είναι κανείς καλός και υπάκουος.

Για μένα η αγάπη έχει να κάνει με το να είμαστε πιστοί στον εαυτό μας, την ιστορία μας, τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας. Μέσα σε αυτά περικλείεται και η λαχτάρα για γνώση. Προφανώς ο Θεός ήθελε να "κλέψει" από τον Αδάμ και την Εύα αυτή την πίστη στον εαυτό τους».

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Άλις Μίλερ, Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, εκδ. Ροές.

Η Άλις Μίλερ (1923-2010) σπούδασε στη Βασιλεία (Ελβετία) φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Μετά τη διδακτορική διατριβή της, εκπαιδεύτηκε στη Ζυρίχη ως ψυχαναλύτρια και, για 20 χρόνια, άσκησε αυτό το επάγγελμα ενώ παράλληλα δίδασκε.

Το 1980 αποφάσισε να σταματήσει την ψυχαναλυτική και διδακτική πρακτική και να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων. Δημοσίευσε συνολικά 13 βιβλία (μεταφρασμένα μέχρι σήμερα σε 30 γλώσσες), με τα οποία γνωστοποίησε στο ευρύ κοινό τα αποτελέσματα των ερευνών της όσον αφορά τις αιτίες και τις συνέπειες των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας.

Όπως έχει πει η ίδια, «Το κύριο θέμα όλων των βιβλίων μου είναι η άρνηση των δεινών που έχουμε υποστεί στην παιδική μας ηλικία. Καθένα από τα βιβλία πραγματεύεται κάποια πτυχή αυτού του φαινομένου και επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα».

Η Άλις Μίλερ ασχολήθηκε συστηματικά με τους κρυφούς χειρισμούς των γονέων κατά τη διάρκεια της ανατροφής των παιδιών τους, με τις διάφορες στρατηγικές προφύλαξης ενάντια στα τραύματα της παιδικής ηλικίας, με τις συνέπειες της απώθησης αυτών των τραυμάτων σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο και, τέλος, με τις σύγχρονες δυνατότητες ανάλυσης των συνεπειών των παιδικών τραυμάτων. Γι' αυτές τις έρευνές της η συγγραφέας κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση.

Πηγή: http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg8114

Read More

Διαζύγιο: «Να προσπαθήσω κι άλλο ή τελείωσαν όλα;»

Γιατί  παντρεύτηκες; Γιατί παντρεύτηκες το συγκεκριμένο άνθρωπο; Γιατί παντρεύτηκες τότε;  Ό,τι και αν απάντησες, το πιθανότερο είναι πως οι λόγοι για τoυς οποίους παντρεύτηκες αντιπροσώπευαν για σένα μια ευκαιρία να προσθέσεις κάτι στη ζωή σου. Μόνο ένα ιδιόρρυθμο άτομο και για πολυ ιδιόρρυθμους λόγους θα πήγαινε να παντρευτεί ξέροντας ότι με το γάμο θα χειροτερέψει η ζωή του.

Είχες πολλές ελπίδες ότι τα πράγματα θα καλυτέρευαν για σενα μετά το γάμο. Όταν κάτι συμβεί σε αυτές τις ελπίδες, αρχίζουν οι πρώτες ζυμώσεις και αναταραχές για το διαζύγιο.

Αν θέλετε να μαθετε περισσότερα για τα χαρακτηριστικά μια επιτυχημένης σχέσης πατήστε εδώ.

Το διαζύγιο αποτελεί ένα οδυνηρό γεγονός, συνήθως στρεσογόνο, που αφορά όλα τα μέλη της οικογένειας. Το τέλος της σχέσης του ζευγαριού γίνεται συχνά πολύ τραυματική εμπειρία.
Αποτελέι τη νομική λύση ενός γάμου. Για να φτάσει όμως κάποιος στο νομικό διαζύγιο, έχει προηγηθεί το συναισθηματικό, του οποίου οι διεργασία κρατά μήνες ή και χρόνια πριν από την τελική απόφαση.

Στην Ελλάδα διαλύεται πλέον ο ένας στους τέσσερεις γάμους και η μεγάλη κρίση φαίνεται να εκδηλώνεται 5 με 10 χρόνια μετά τη σύναψή του. Σπάνια η απόφαση για το χωρισμό είναι κοινή μεταξύ των συζύγων. Σε ποσοστό 80% οι γυναίκες είναι εκείνες που παίρνουνν την οριστική απόφαση.  Παρ’όλα αυτά οι γυναίκες είναι αυτές που δυσκολεύονται περισσότερο μετά το χωρισμό.

Πριν πάρετε την απόφαση:

Διερευνήστε τους λόγους που οδήγησαν το γάμο σας σε κρίση και σκεφτείτε ή συζητήστε με τον/τη σύτροφό σας τις αμοιβαίες προσπάθειες που θα απιτηθούν για να συνεχιστεί η σχέση σας.

Εξετάστε από κοινού αν  έχετε κοινες επιδιώξεις και στόχους.

Διερευνήστε αν υπάχουν περιθώρια να ξανανιώσετε χαρά με κοινά όνειρα ή δραστηριότητες. Σε περίπτωση που συμνφωνείτε σε αμοιβαίες υποχωρήσεις, ο γάμος σας μπορεί να διασωθεί.

Αν κάθε συζήτηση που κάνετε καταλήγει σε καβγά ή διαφωνία, τότε είναι φανερό ότι στη σχέση σας έχει συσσωρευτεί αρκετή εχθρότητα. Θα πρέπει με συνεννόηση και προσπάθεια να απαλείψετε την οργή. Αν αυτό δεν είναι εφικτό θα ήταν ίσως χρήσιμο πριν προχωρήσετε στη λύση του γάμου σας να επισκευτείτε κάποιον είδικό. Το ότι υπάρχει ένα τόσο έντονο συναίσθημα στο γάμο σας, σημαίνει ότι ίσως υπάρχει μεταξύ σας μια μεγάλη θέληση για το μαζί που έχει χάσει το δρόμο της.

 Αν κάποιος από τους δυο δημιούργησε εξωσυζυγική σχέση, βάλτε όσο μπορείτε στην άκρη τη δικαιολογημένη οργή που νιώθετε για την προδοσία και αναλογιστείτε τι συνέβη. Συχνά η εξωσυζυγική σχέση υποδηλώνει μακροχρόνια κακή επικοινωνία μεταξύ του ζευγαριού. Αν έχετε περιθώρια να βελτιώσετε και οι δυο την επικοινωνία σας ίσως έχετε περιθώρια να σώσετε και το γάμο σας.

Οι περιπτώσεις στις οποίες είναι οφθαλμοφανές ότι το διαζύγιο αποτελεί τη μοναδική λύση είναι οι γάμοι στους οποίους ασκείται κάποια μορφή βίας, είτε αυτή είναι λεκτική, είτε ψυχολογική έιτε σωματική.

Συναισθήματα κατά το χωρισμό:

Οι μήνες ή οι εβδομάδες που προηγούνται του χωρισμού είναι γενικά οι πιο επώδυνες στιγμές για τους ανήσυχους και στεναχωρημένους συζύγους, με έντονο άγχος.

Το ζευγάρι κατακλύζεται από διάφορα συναισθήματα. Βιώνουν θλίψη, εξαιτίας της αποχώρησης του άλλου, θυμό γι’αυτό που συμβαίνει –ειδικά στην περίπτωση που δεν ήταν επθυμητό- ενοχές για την αποτυχία της σχέσης, άγχος για το μέλλον που έρχεται και φαντάζει αβέβαιο, το αίσθημα της εγκατάλειψης και της απόρριψης, αγωνία, φόβο.  Οι σύζυγοι κατακλύζοντια από αυτά τα συναισθήματα που μοιραία επηρεάζουν τη ζωή τους, πολύ συχνά την επαγγελματική τους δραστηριότητα, αλλά και τη συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά τους. Κάποιες φορές γίνονται πιο ευερέθιστοι και μπορέι να παρουσιάσουν δυσανεξία στη συμπεριφορά των παιδιών τους, τα οποία αδυνατούν να καταλάβουν τις περίεργες αντιδράσεις των γονέων τους. Είναι γεγονός ότι οι γονείς βυθισμένοι στα προβλήματά τους δεν έιναι πάντα πολύ διαθέσιμοι για τα παιδιά τους.

Γι’αυτό κατά την περίοδο της κρίσης είναι απαραίτητο οι γονείς να μπορούν να αποφορτίζονται παροδικά από τις γονεϊκές τους ευθύνες. Μη διστάζετε, λοιπόν, όταν βρίσκεστε σε άσχημη συναισθηματική κατάσταση να ζητάτε τη βοήθεια των κοντινών σας   ανθρώπων προκειμένου να κρατήσουν τα παιδιά. Έτσι θα μπορέσετε να σκεφτείτε πιο ψύχραιμα, να ηρεμήσετε και να πάρετε πιθανά αποφάσεις για σημαντικά θέματα που αφορούν τη ζωή σας, αλλά και τη ζωή των παιδιών σας.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το πώς να ανακοινώσετε το διαζύγιο στα παιδιά σας πατήστε εδώ.

Πολυδώρου Χριστίνα

Read More

Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν.

Το μέσο παιδί, κάνει τα πράγματα σωστά. Το παιδί χωρίς όρια, κάνει το σωστό πράγμα. Μην αναγκάζετε τετράγωνα παιδιά να περάσουν από στρογγυλές τρύπες. (Γ. Κόρας)

Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητούμε από τα παιδιά μας; Να υπακούν τους γονείς τους για να είναι «καλά» παιδιά; Να «πετύχουν» στη ζωή τους; Να είναι ευτυχισμένα;

 Ένα πράγμα ξέρω. ‘Οτι πάνω από όλα, θέλω η κόρη μου να είναι ευτυχισμένη. Οτιδήποτε κάνει. Και έχω πει στον εαυτό μου ότι θα κάνω τα πάντα για να της δώσω τα φτερά που χρειάζεται για να πετύχει τα όνειρα της. Αλλά αν δε μου αρέσουν τα όνειρα της; Αν θεωρώ και κρίνω – βασιζόμενος στη δική μου εμπειρία – ότι αυτά που η ίδια βλέπει ως όνειρα μπορεί να μετατραπούν σε εφιάλτες; Θα κάτσω αμέτοχος;

Διάβασα πρόσφατα ότι το να προσπαθούμε να ελέγχουμε το παιδί μας σχεδιάζοντας το δικό του μέλλον δεν αφήνει το παιδί να βρει το δρόμο του ως ενήλικας. Με αυτόν τον τρόπο μάλιστα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το ακρωτηριάζουμε ψυχικά και να το περιορίζουμε. Και ότι ως γονείς οφείλουμε να αφήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν μόνα τους τις επιλογές τους, χωρίς να προβάλουμε επάνω τους τις δικές μας προσωπικές φιλοδοξίες και προσδοκίες. Γιατί τα παιδιά τελικά, δεν είναι κτήματα μας. Και αν θέλουμε πραγματικά να συνεισφέρουμε στη χαρά της δημιουργίας, μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να πάρουν τις ευθύνες για το μέλλον στα χέρια τους!

Μα εγώ σε καμία περίπτωση δε θέλω να περιορίσω το παιδί μου, πόσο μάλλον να καταστρέψω την ψυχή της. Ούτε θέλω να σχεδιάσω εγώ το δικό της μέλλον. Ίσα ίσα θέλω να πάρει το μέλλον στα χέρια της. Όμως νιώθω και μια υποχρέωση ως πατέρας να τη νουθετήσω, να της υποδείξω τυχόν λάθη, να της δείξω το σωστό δρόμο. Ποιος είναι όμως ο σωστός δρόμος; Ο δικός μου δρόμος σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, τις δικές μου επιλογές, τα δικά μου λάθη; Μάλλον όχι…

Ο μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος Khalil Gibran λέει στον «Προφήτη»:

Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά,
Είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της.

Ήρθαν μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς
Και παρά που είναι κοντά σας, δε σας ανήκουν.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας,
Γιατί εκείνα έχουν τις δικές τους, προσωπικές σκέψεις.

Μπορείτε να φιλοξενήσετε τις σάρκες τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους,
Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
Το οποίο εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε
Ούτε στα όνειρά σας.

Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάζετε,
Αλλά μην ζητάτε εκείνα να γίνουν σαν κι εσάς Γιατί η ζωή δε γυρίζει πίσω, ούτε παραμένει στο χθες…

Ελπίζω να τα καταφέρω!

του Σταύρου Σταυρινού


Πηγή: http://www.superdad.gr/keimena/editorial/ta-paidia-mas-den-einai-dika-mas/

Read More

Γιατί η αυτοκριτική βλάπτει;

Στα  πλαίσια πολλών κοινωνιών  η αυτοκριτική θεωρείται χρήσιμη και εποικοδομητική. Πολλοί πιστεύουν ότι η εξέλιξη επιτυγχάνεται μέσω του σωφρονισμού και της τιμωρίας. Ορισμένες φορές oι άνθρωποι φοβούνται ότι η εκτίμηση που τρέφουν για τον εαυτό τους μπορεί να εκληφθεί ως περιαυτολογία ή έπαρση.

Έτσι , λοιπόν, τα παιδιά διδάσκονται να συμπεριφέρονται σωστά  και να προσπαθούν περισσότερο μέσα από την υπόδειξη ελαττωμάτων τους και όχι μέσα από επαίνους  για τις αρετές και τις επιτυχίες τους. Οι γονείς και οι δάσκαλοι  ασχολούνται διαρκώς με την επισήμανση των λαθών που κάνουν τα παιδιά, ενώ θα έπρεπε να τα βοηθούν να αναπτύξουν τις θετικές ιδιότητές τους.

Αυτό το γεγονός συχνά τροφοδοτεί την αντίληψη ότι η αυτοκριτική είναι το μοναδικο στοιχείο που μπορεί να οδηγήσει και να κρατήσει κάποιον «στον ίσιο δρόμο»- όποιος απαλλάσσεται από την αυτοκριτική κινδυνεύει να βουλιάξει στο βάλτο της επιεικούς αντιμετώπισης του εαυτού και να μην καταφέρει να επιτύχει οτιδήποτε σημαντικό στη ζωή του!

Έτσι λοιπόν διδασκόμαστε από πολύ νωρίς τον αυτοκριτικό τροπο σκέψης, ο οποίος εξελίσσεται σε συνήθεια, σε αυτόματη αντίδραση, σε ασυνείδητη συμπεριφορά. Μπορεί, μάλιστα, να πιστεύετε ότι η αυτοκριτική ειναι εποικοδομητική και χρήσιμη, ότι αποτελεί το δρόμο προς την ατομική σας εξέλιξη. Αξίζει να εξετάσουμε πιο αναλυτικά αυτή την αντίληψη.. Θα διαπιστώσετε ότι στην πραγματικότητα η αυτοκριτική παρουσιάζει ορισμένα σοβαρά μειονεκτήματα.

Η αυτοκριτική πυροδοτεί αρνητικά συναισθήματα και σας «παραλύει»

Σκεφτείτε κάποιον γνωστό σας που διακρίνεται για την αυτοπεπείθησή του. Φανταστείτε ότι τον ακολουθείτε διαρκώς, ότι του υποδεικνύετε ακομα και το παραμικρό λάθος του, ότι του λέτε πως τα καταφερε καλά αλλά θα μπορούσε να ήταν καλύτερος/γρηγορότερος/ αποδεκτικότερος ότι τον «στολίζετε» με διάφορους αρνητικούς χαρακτηρισμούς και ότι του λέτε να αγνοήσει ή να υποτιμήσει τις επιτυχίες του. Καθως θα περνούσαν οι μέρες και οι εβδομάδες, τι επίδραση πιστεύετε ότι θα είχε αυτή η κριτική; Πώς θα επηρέαζε αυτή η κριτική την πεποίθησή του ότι μπορέι να επιτύχει στη ζωή; Πώς θα επηρέαζε την ικανότητα του να λαμβάνει αποφάσεις και να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες; Η ζωή του θα γινόταν πιο εύκολη ή πιο δύσκολη; Εσείς θα μπορούσατε να συμπεριφερθείτε έτσι σε ένα φίλο σας; Όχι; Γιατί;

Αν συνηθίζετε να ασκείτε σοβαρή αυτοκριτική, τότε πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι συμπεριφέρεστε έτσι στον εαυτό σας, και μάλιστα χωρίς να το αντιλαμβάνεστε. Οι αυτοκριτικές σκέψεις μοιάζουν με έναν παπαγάλο στον ώμο σας, που δεν παύει να παπαγαλίζει τις επικριτικές κουβέντες του μες στο αυτί σας! Σκεφτείτε κατά πόσο αυτό το γεγονος σας αποθαρρύνει και σας αποκαρδιώνει κατά πόσο σας «παραλύει» και ναρκώνει την επιθυμία σας να αλλάξετε και να εξελιχθείτε.

Η αυτοκριτική είναι άδικη

Οι άνθρωποι που είναι μονιμως κυριευμένοι από αυτοκριτικές σκέψεις αντιδρούν ακόμα και στο παραμικρό λάθος ή στην παραμικρή αποτυχία αγνοώντας τις θετικές πλευρές της προσωπικότητάς τους. Τα «ραντάρ ανίχνευσης» των αδυναμιών και των ελαττωμάτων τους είναι εξαιρετικά ευαίσθητα. Όποτε εντοπίζουν ένα αδύνατο σημείο τους, θεωρούν ότι έχουν αρκετά στοιχεία για να καταδικάσουν τον εαυτό τους. Σκέφτονται ότι είναι κακοί, αξιολύπητοι ή ανόητοι γενικά ως άτομα.

Πιστεύετε ότι αυτό είναι δίκαιο;

Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας από εμάς αποτελεί ένα σύνολο από εκατομμύρια συναισθήματα, πράξεις, συμπεριφορές και σκέψεις- άλλοτε καλές, άλλοτε κακές και άλλοτε ουδέτερες. Όταν καταδικάζετε συνολικά τον εαυτό σας επειδή κάνατε ένα λάθος ή κάτι που μετανιώσατε, καταλήγετε σε ένα γενικό συμπέρασμα για το άτομό σας, το οποίο βασίζεται σε στρευλωμένα στοιχεία και μόνο στις αρνητικές πλευρές του εαυτόυ σας. Πρέπει να είστε ρεαλιστές. Αναγνωρίστε και συνεκτιμήστε τα προτερήματα και τις αρετές σας και δεχτείτε ότι όπως όλα τα μέλη της ανθρώπινης φυλής, έχετε και εσείς αδυναμίες και ελαττώματα.

Η αυτοκριτική παρεμποδίζει τη μάθηση

Η αυτοκριτική κλονίζει την αυτοπεποίθηση και σας πυροδοτεί συναισθήματα θλίψης, απογοήτευσης και αποθάρρυνσης. Οι αυτοκριτικές σκέψεις όχι μόνο δε σας βοηθούν να ξεπεράσετε τα προβλήματά σας,  αλλά σας εμποδίζουν ακόμα και να αντιληφθείτε ξεκαθαρα τον εαυτό σας και τη ζωή σας, καθώς και να μεταβάλετε όσες πλευρές του εαυτού σας θέλετε πραγματικά να αλλάξετε. Σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι διδάσκονται περισσότερα όταν οι επιτυχίες τους αναγνωρίζονται, ανταμείβονται και επαινούνται, και λιγότερο όταν δέχονται κριτική ή όταν τιμωρούνται για τα λάθη και τις αποτυχίες τους. Η αυτοκριτική απλώς επισημαίνει τα λάθη και σας προκαλεί αρνητικά συναισθήματα – δεν σας προσφέρει στοιχεία που θα σας βοηθήσουν να τα καταφέρετε καλύτερα την επόμενη φορά. Αν δίνετε σημασία μόνο στις αποτυχίες σας,  χάνετε την ευκαιρία να διδαχτείτε από τις επιτυχίες σας και να τις επαναλάβετε. Με τον ιδιο τρόπο αν καταδικάζετε τον εαυτό σας κάθε φορά που κάνετε ένα λάθος, χάνετε την ευκαιρία να μάθετε από τα λάθη σας και να ασχοληθείτε με τη βελτίωση όσων πλευρών της προσωπικότητάς σας θέλετε να αλλάξετε.

Η αυτοκριτική αγνοεί την πραγματικότητα

Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, όχι μόνο κατηγορείτε τον εαυτό σας για όσα κάνατε, αλλά μάλλον σκέφτεστε και ότι θα έπρεπε να έχετε ενεργήσει διαφορετικά. Ίσως έχετε δίκιο να σκέφτεστε ότι ένας διαφορετικός τρόπος δράσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια πιο θετική έκβαση της κατάστασης. Όμως, πώς σας φάνηκε η κατάσταση εκείνη την ώρα; Στην πραγματικότητα, το πιθανότερο είναι ότι υπήρχαν κάποιοι λόγοι που σας ώθησαν να ενεργήσετε με τον συγκεκριμένο τρόπο, ακόμα και αν, τελικά, η αντίδρασή σας αποδείχτηκε λανθασμένη και αποτυχημένη. Αν λάβει κανείς υποψη του τις συνθήκες (ήσαστε κουραμένος, βρισκόσασταν σε σύγχυση, δεν είχατε αρκετές πληροφορίες για να χειριστείτε την κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο), έπρεπε πραγματικά να ενεργήσετε όπως ακριβώς ενεργήσατε!

Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να αγνοείτε τα πραγματικά λάθη που διαπράξατε ή ότι πρέπει να αδιαφορείτε αν πραγματικα μετανιώσατε για κάποια πράξη σας. Προσπαθήστε να εξετάσετε αντικειμενικά την κατάσταση και να χρησιμοποιήσετε τις νέες γνώσεις σας για να διδαχθείτε από την εμπειρία. Έτσι όταν θα κληθείτε να αντιμετωπήσετε ξανά μια παρόμοια κατάσταση, θα έχετε την ευκαιρία να τη χειριστείτε με διαφορετικό τρόπο. Όταν μένετε προσκολλημένοι στο παρελθόν και τιμωρείτε διαρκώς τον εαυτό σας με τις αναμνήσεις των παρελθοντικών αποτυχιών, το μόνο που καταφέρνετε είναι να κυριεύεστε από αρνητικά συναισθήματα και να παραλύετε. Αυτή η τακτική δε θα σας βοηθήσει να σκεφτείτε πιο ρεαλιστικά και να λειτουργήσετε πιο αποτελεσματικά την επόμενη φορά.

Η αυτοκριτική σάς ...μαχαιρώνει πισώπλατα

Συχνά οι άνθρωποι αποθαρρύνονται και πλήττουν ακόμα περισσότερο την αυτοεκτίμησή τους κατηγορώντας τον εαυτό τους για την έλλειψη αυτοπεποίθησης και αποφασιστικότητας, καθώς και για τα συναισθήματα θλίψης και άγχους που τους κυριεύουν. Αυτά, όμως, είναι συνηθισμένα προβλήματα που επηρεάζουν τους περισσότερους από εμάς (ή όλους) ανάλογα με τις συνθήκες.
Όπως είδαμε, οι προσωπικές δυσλειτουργίες αποτελούν συχνά φυσιολογική αντίδραση  σε στρεσογόνα γεγονότα και, σε γενικές γραμμές, είναι κατανοητό προϊόν της διαδικασίας μάθησης που ξεκινά από τα παιδικά μας  χρόνια.

Αυτές οι δυσλειτουργίες δεν υποδηλώνουν ότι εχετε κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Το πιθανότερο είναι ότι οποιοσδήποτε και αν είχε βιώσει τις εμπειρίες σας θα είχε παρόμοιες πεποιθήσεις για τον εαυτό του και, μάλιστα, αυτές οι πεποιθήσεις θα επηρέαζαν με τον ίδιο τρόπο την καθημερινή του ζωή.      

Πολυδώρου Χριστίνα

Read More

Είναι σωστό να είμαι φίλος με το παιδί μου;

Υπάρχει μία καθαρά συναισθηματική πλευρά στη σχέση παιδιού/γονέα που χτίζεται με στοργή και αυτοπεποίθηση. Ο γονέας και το παιδί, είναι γενετικά προορισμένα να αγαπούν ο ένας τον άλλον αλλά υπάρχει ένα στάδιο όπου ο γονεικός ρόλος γίνεται περισσότερο λειτουργικός παρά συναισθηματικός.

Με τα βρέφη, ο συναισθηματικός ρόλος διαφαίνεται όταν για παράδειγμα η μητέρα κρατάει το μωρό στην αγκαλιά της, του τραγουδάει ή του μιλάει. Ο λειτουργικός ρόλος έχει να κάνει με τη φροντίδα από τον γονέα, όταν για παράδειγμα η μητέρα ταΐζει το μωρό, του αλλάζει πάνα ή το κάνει μπάνιο. Ο ένας ρόλος χωρίς τον άλλον, έχει καταστροφικές συνέπειες για το παιδί. Εάν δηλαδή ο γονιός έχει μόνο συναισθηματικό ρόλο απέναντι στο παιδί, τότε εκείνο μπορεί να βρεθεί σε κίνδυνο, να χτυπήσει ή να παραμεληθεί. Εάν ο γονιός έχει μόνο λειτουργικό ρόλο απέναντι στο παιδί και δεν του δείχνει αγάπη, αυτό θα έχει μακροχρόνιες συνέπειες στη συναισθηματική του ανάπτυξη.
Νομίζω δε, πως το πιο συχνό και σοβαρό λάθος που κάνουν οι γονείς, και ιδιαίτερα οι μονογονείς λόγω των αλλαγών και των συνθηκών της ζωής τους, είναι να κάνουν το παιδί, έμπιστό τους όταν εκείνο δεν είναι συναισθηματικά, πνευματικά και ηθικά έτοιμο για να παίξει ένα τέτοιο ρόλο στη ζωή του γονέα.

Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, ο ρόλος του γονέα γίνεται περισσότερο λειτουργικός παρά συναισθηματικός κάτι που γίνεται επώδυνο ως μάθημα στους γονείς που θέλουν να κάνουν το παιδί τους, κολλητό τους. Κι έτσι στα πλαίσια αυτού του λειτουργικού ρόλου, είναι και η θέσπιση ορίων στο παιδί. Τα όρια είναι μια υγιής λειτουργία που μαθαίνει στο παιδί να κατανοεί τι είναι ασφαλές και σωστό και τί δεν είναι. Ο λειτουργικός αυτός ρόλος, αλλάζει για τους γονείς όσο το παιδί μεγαλώνει. Με ένα παιδί ενός έτους, ο λειτουργικός ρόλος σχετίζεται με την αλλαγή της πάνας, με ένα παιδί 8 ετών σχετίζεται με τη βοήθεια στα μαθήματα του σχολείου και με ένα παιδί 15 ετών, ο γονέας μέσα από τον λειτουργικό του ρόλο, αναλαμβάνει να του δείξει την υπευθυνότητα στη ζωή.

Γιατί δεν πρέπει να κάνετε το παιδί σας, κολλητό σας φίλο

Νομίζω πως οι γονείς κάνουν το λάθος να κάνουν το παιδί, κολλητό τους. Επομένως, όταν οι γονείς λένε «Θέλω να είμαι φίλος με το παιδί μου» αυτό που πραγματικά εννοούν είναι «Θέλω το παιδί μου να γίνει ο κολλητός μου». Κι αυτό δεν συνάδει με τον λειτουργικό ρόλο του γονέα, αντιθέτως αποτελεί μία καλοστημένη παγίδα στην οποία πολλοί γονείς πέφτουν. Οι γονείς θέλουν να μοιράζονται με το παιδί τα συναισθήματά τους για τους γονείς τους, τον γείτονα ή τους φίλους τους. Κι αυτό είναι λάθος διότι το παιδί δεν έχει την συναισθηματική και πνευματική ικανότητα να ανταπεξέλθει σε έναν τέτοιο ρόλο. Αν είστε 40 ετών και θέλετε έναν κολλητό φίλο, βρείτε έναν άλλο 40χρονο. Βρείτε έναν 50 χρονο ή 60χρονο. Όχι ένα 13χρονο, 10χρονο ή 5χρονο παιδί.
Εάν για παράδειγμα αισθάνεστε ότι ο δάσκαλος του παιδιού του δεν είναι ο κατάλληλος ή η παιδαγωγική του μέθοδος για παράδειγμα δεν ταιριάζει με τις αρχές σας, δεν πρέπει αυτό να το μοιραστείτε με το παιδί. Σε μια τέτοια περίπτωση μπορείτε να γίνετε ο «καλύτερος φίλος» του παιδιού σας, λέγοντάς του «Ο δάσκαλός σου είναι βλάκας που δεν σε αφήνει να μασάς τσίχλα στη τάξη» ή μπορείτε να γίνετε ένας λειτουργικός γονιός και να του πείτε «Κι εμένα δεν μου άρεσε αυτό όταν ήμουν παιδί αλλά έπρεπε να ακολουθήσω τους κανόνες». Δύο διαφορετικές απαντήσεις, από τις οποίες η μία φέρνει το παιδί σε ρόλο κολλητού φίλου δίπλα σας και η άλλη το διδάσκει τη σημασία του να ακολουθεί κανείς κανόνες στη ζωή του.

Θυμηθείτε: Αν ανοίγετε τρύπες στις φιγούρες εξουσίας νομίζοντας πως έτσι φέρνετε το παιδί σας πιο κοντά, τότε θα έρθει μια μέρα που το παιδί θα δείξει ασέβεια σε αυτές τις φιγούρες κι αν του κάνετε παρατήρηση, τότε θα σας κατηγορήσει για υποκρισία. Και θα΄χει και δίκιο.

Όταν κάνετε το παιδί σας, κολλητό σας, είναι σαν να λέτε ότι συν-αποφασίζετε με το παιδί, κάτι που πρακτικά δεν γίνεται. Το παιδί μπορεί να πεί τη γνώμη του, τί του αρέσει και τι όχι, αλλά οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται από εσάς. Όλες οι αποφάσεις σημαντικές ή ασήμαντες, πρέπει να παίρνονται από τον γονέα και το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι η οικογένεια λειτουργεί σαν ενότητα όπου μόνο οι ενήλικοι αποφασίζουν.

Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να μοιραστείτε με το παιδί χωρίς να το μετατρέψετε σε κολλητό σας. Για παράδειγμα μπορείτε να του πείτε «Δεν έχουμε αρκετά χρήματα να αγοράσουμε αυτό», δηλαδή μια ξεκάθαρη δήλωση που εξηγεί τα όρια κάτω από τα οποία πρέπει να ζείτε. Αυτό που δεν πρέπει να μοιραστείτε με το παιδί είναι «Δεν έχω να πληρώσω το νοίκι αυτό το μήνα» διότι μια τέτοια δήλωση βρίσκει το παιδί απροετοίμαστο και του δίνει την αίσθηση ότι ο κόσμος που ζεί δεν είναι υγιής ή ρεαλιστικός.

Εάν έχετε τη τάση να αντιμετωπίζετε το παιδί σας σαν φίλο σας, πρέπει να καταλάβετε τη σημαντική ερμηνεία αυτής της φιλίας: Φίλοι είναι μία ομάδα ανθρώπων που έχουν την ίδια αντίληψη για τη ζωή ενώ τα παιδιά και οι ενήλικες έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη για τη ζωή και για το τι είναι σωστό και λάθος, έχουν διαφορετική αντίληψη μέχρι και στο τι θέλουν να κάνουν σήμερα το βράδυ. Επομένως αυτό που χρειάζεται είναι να είστε ένας αφοσιωμένος και υπεύθυνος γονιός που αγαπάει το παιδί του και ότι αν θέλετε να βρείτε έναν κολλητό φίλο, πρέπει να ψάξετε έξω από τη δομή της οικογένειας.

Μην προσπαθήσετε να γίνετε στο παιδί σας, ο γονιός που είχατε ή θα θέλατε να έχετε

Πολλοί γονείς προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τον τρόπο που εύχονταν να τους είχαν μεγαλώσει οι γονείς τους. Ακούγεται ωραία σαν τακτική αλλά δεν αποδίδει. Επομένως, αν οι γονείς σας ήταν απόμακροι μαζί σας ή έδειχναν να μην ενδιαφέρονται για εσάς ή δεν σας έδιναν τη καθοδήγηση που χρειαζόσασταν σαν παιδί, μην περάσετε στο άλλο άκρο με το να παραβιάζετε τα όρια στο μεγάλωμα του δικού σας παιδιού.

Θυμηθείτε πως οτιδήποτε γίνεται από αντίδραση σε κάτι άλλο, έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα στη φιλία παιδιού-γονέα, είναι ακριβώς αυτές οι απρόβλεπτες συνέπειες. Για παράδειγμα, το παιδί μου θα με συμπαθεί πιο πολύ αν γίνω φίλος του. Θα με εμπιστεύεται. Αλλά οι γονείς δεν βλέπουν τις απρόβλεπτες συνέπειες, όπως το να μην ξέρει το παιδί τι θα πεί όχι γιατί ο γονιός, μέσα στα πλαίσια αυτής της φιλίας, ποτέ δεν δίδαξε το παιδί πώς να το δεχτεί και πώς να το χειριστεί.

Ο στόχος της ενηλικίωσης είναι η αυτονομία και ο χωρισμός από τους ενήλικες. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί θα φτιάξει τη δική του επιχείρηση, θα έχει τους δικούς του κανόνες και τα δικά του πιστεύω, τους δικούς του φίλους και τις δικές του αξίες, πράγματα τα οποία πιθανόν να μην θελήσει να μοιραστεί με τους ενήλικες. Αυτό δεν συνιστά παραβίαση της σχέσης γονέα-παιδιού, ακόμη κι αν από τη ματιά του γονέα ή ενός άλλου ενήλικα, μπορεί αυτές οι αξίες ή οι φιλίες να μην είναι υγιείς. Αλλά είναι δουλειά του παιδιού να αξιολογήσει τα πιστεύω και τον κοινωνικό του κύκλο. Οι άνθρωποι που δεν «απογαλακτίζονται» από τους γονείς τους στη προ-ενηλικίωση ή στην ενηλικίωσή τους, καταλήγουν με συναισθηματικά και κοινωνικά προβλήματα στη ζωή τους.

Πολλοί γονείς βλέπουν αυτή την αυτονομία να συμβαίνει κατά τη διάρκεια της εφηβείας του παιδιού και αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από το παιδί, ειδικά όσοι γονείς έχουν περισσότερο συναισθηματικό ρόλο στη ζωή του ή θεωρούσαν το παιδί, φίλο τους. σε αυτές τις περιπτώσεις, το αίσθημα απώλειας του γονέα είναι μεγάλο με αποτέλεσμα να κατηγορεί το παιδί.

Οι φίλοι δεν επιτρέπουν στους φίλους τους, να μην κάνουν τα μαθήματα του σχολείου

Ένας διαχωρισμός που πρέπει εδώ να σημειωθεί είναι ότι στο τέλος, μπορεί το παιδί να γίνει φίλος σας, όχι όμως ο κολλητός σας. Το κλειδί είναι μια υπεύθυνη φιλία μαζί του.

Είθισται να λένε ότι οι φίλοι δεν αφήνουν τους φίλους να οδηγήσουν μεθυσμένοι. Έτσι και οι φίλοι, δεν αφήνουν τους φίλους να μην κάνουν τις εργασίες τους ή να δικαιολογούνται για τις αποτυχίες τους. Οι φίλοι δεν επιτρέπουν στους φίλους να αντιμιλούν στο δάσκαλο και να αψηφούν τους κανόνες μέσα στη τάξη. Αυτό είναι το είδος του φίλου που χρειάζεται το παιδί σας. Έναν υπεύθυνο φίλο που να ταυτίζεται με το μοντέλο ενός υπεύθυνου γονέα.

Πώς να σταματήσετε να είστε ο κολλητός του παιδιού

Εάν έχετε μοιραστεί πάρα πολλά με το παιδί σας και δεν έχετε βάλει τα όρια που πρέπει, για οποιοδήποτε λόγο, μπορείτε –στο όνομα αυτής της «φιλίας»- να γίνετε πιο αποτελεσματικοί. Μιλήστε από αυτή εδώ τη στιγμή στο παιδί σας και πείτε του «Αποφάσισα ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία πρέπει η μαμά/ο μπαμπάς, να τα λέει μόνο στους μεγάλους. Κάποια πράγματα θα σταματήσω να σου τα λέω γιατί αυτό κάνει κακό στη σχέση μας». Δεν χρειάζεται να εξηγήσετε περισσότερα ή να μπείτε σε λεπτομέρειες. Απλά να είστε ξεκάθαροι.

Κατόπιν, πρέπει να μάθετε να ανταποκρίνεστε διαφορετικά στο παιδί σας, και όχι να απαιτείτε τη διαφορετικότητα της επικοινωνίας από το παιδί. Αν για παράδειγμα τόσα χρόνια λέγατε πόσο ακατάλληλος είναι ο δάσκαλός του, όταν το παιδί αναφερθεί ξανά σε αυτό δεν πρέπει να του πείτε «Μην ξαναμιλήσεις έτσι για το δάσκαλό σου» αλλά «Δεν νομίζω ότι μας βοηθάει να μιλάμε έτσι για το δάσκαλό σου. Να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να περνάς καλύτερα στη τάξη;» Ένας ανεύθυνος φίλος θα κάτσει και θα συνεχίσει να βρίζει το δάσκαλο μαζί με το παιδί. Ένας υπεύθυνος φίλος θα βοηθήσει το παιδί να λύσει το πρόβλημά του με το δάσκαλο!

Ειδικά οι διαζευγμένοι γονείς, συνηθίζουν να προσπαθούν να γίνουν ο κολλητός του παιδιού με αποτέλεσμα να το βάζουν στη μέση και να το φέρνουν σε επώδυνη θέση. Η μητέρα λέει στο παιδί τι είναι ο πατέρας του, τι κάνει και τι δεν κάνει. Ο πατέρας από την άλλη, του λέει με τι μοιάζει η μαμά του, πόσο τρελή είναι και πόσο θέλει να ελέγχει τους άλλους. Έχω ακούσει παιδιά διαζευγμένων γονιών, να λένε ότι «η μαμά τους είναι τόσο απαίσια και αυταρχική που δεν θέλουν να ζούν μαζί της» φράση που έχουν ξεσηκώσει από τον άλλον γονέα, χωρίς να καταλαβαίνουν τη σημασία της.

Και το χειρότερο και πιο δηλητηριώδες, είναι όταν αυτό που λένε οι γονείς είναι αλήθεια μέχρι ενός σημείου και το παιδί μπορεί να το δεί, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει κατάλληλα σε αυτό επειδή δεν έχει την ωριμότητα να το κάνει.  Όταν ο γονέας-κολλητός του παιδιού, προβάλλει έντονα τα ελαττώματα του άλλου γονέα, τότε είναι ζήτημα χρόνου το παιδί να επιτεθεί στον «ελαττωματικό» και αργότερα και στους δύο!

James Lehman
Ψυχολόγος
Πηγή: http://singleparent.gr/paidi/paidopsixologia/to-paidi-soy-den-einai-filos-soy/

Read More

Tο παιδί μου υπνοβατεί. Tι πρέπει να κάνω;

Aρκετοί γονείς έχουν δει το παιδί τους να υπνοβατεί ή έχουν ακούσει περιστατικά για τα παιδιά φίλων τους, που υπνοβατούσαν συστηματικά. Περιστατικά σαν αυτά δεν είναι πολύ σπάνια στην παιδική ηλικία και συνήθως είναι αθώα. Δεν πρόκειται για κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το παιδί και το εκδηλώνει με την υπνοβασία και ίσως δεν χρειάζεται να ανησυχούν τους γονείς. Mιλώντας με τον παιδίατρο, θα μάθουν πώς να αντιμετωπίζουν το παιδί τους σε μια τέτοια περίπτωση. Tο παιδί που υπνοβατεί, το πιθανότερο είναι ότι μεγαλώνοντας θα σταματήσει να παρουσιάζει τη διαταραχή αυτή.

Η λέξη υπνοβασία δίνει την εντύπωση πως το παιδί σηκώνεται και περπατά. Ναι, αυτό μπορεί να συμβαίνει αλλά τα παιδιά μπορεί να κάνουν ένα σωρό άλλα πράματα. Για παράδειγμα να σηκωθούν απλώς και να κάτσουν στο κρεβάτι, να βγουν έξω στο δρόμο για περπάτημα, να σηκωθούν και να κατουρήσουν στον νιπτήρα κτλ. Το βέβαιο είναι ότι την επομένη δεν θυμούνται τίποτε από ότι έχει γίνει κατά την διάρκεια του ύπνου.

Τι συμβαίνει με τα παιδιά που υπνοβατούν 

Όταν κάποιος κοιμηθεί το μυαλό του περνά πέντε διαφορετικά στάδια. Τα στάδια αυτά κάνουν μαζί ένα κύκλο. Ένα άτομο κατά την διάρκεια της νύκτας έχει περίπου 4-5 κύκλους που διαρκεί ο κάθε ένας 90-100 λεπτά. Στο 3ον και 4ον στάδιο του κύκλου το άτομο κοιμάται πολύ βαθειά. Αν δοκιμάσει κανένας να το ξυπνήσει σε αυτή τη φάση τότε το άτομο για μερικά λεπτά θα είναι συγχυσμένο. Η υπνοβασία συμβαίνει σε αυτές τις φάσεις του κύκλου και στα παιδιά συμβαίνει συνήθως 1-2 ώρες από την στιγμή που κοιμήθηκαν.

Πόσο διαρκεί η υπνοβασία; 

Από 5-20 λεπτά.

Τι προκαλεί την υπνοβασία;

Πρέπει να ξέρετε ότι η υπνοβασία είναι κληρονομική. Αν εσείς υπνοβατούσατε στην παιδική σας ηλικία τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να υπνοβατεί και το παιδί σας. Άλλοι παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν υπνοβασία είναι οι εξής:
• Έλλειψη ύπνου
• Διακοπτόμενος ύπνος
• Πυρετός
• Στρες

Πως μπορεί να εκδηλωθεί η υπνοβασία;

Εκτός από το να περπατά το παιδί μπορεί να κάνει τα ακόλουθα.
• Να μιλά ενώ κοιμάται
• Να ξυπνήσει και να είναι ζαλισμένο
• Να ξυπνήσει και να είναι αδέξιο
• Να σηκωθεί και να κάνει επαναλαμβανόμενες κινήσεις όπως να τρίβει τα μάτια του. Τα μάτια των παιδιών που υπνοβατούν είναι ανοικτά. Τα παιδιά επιστρέφουν από μόνα τους στο κρεβάτι και την επομένη όταν ξυπνήσουν δεν θυμούνται τίποτα από ότι έχει συμβεί κατά τη διάρκεια της νύκτας.

Είναι η υπνοβασία επικίνδυνη;

Κάποιες φορές μπορεί να είναι επικίνδυνη επειδή ουσιαστικά το παιδί εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τους κινδύνους. Η υπνοβασία όμως δεν μπορεί να προκαλέσει ψυχολογικά προβλήμαατ στο παιδί.

Πότε ξεπερνούν την υπνοβασία τα παιδιά; 

Η πλειοψηφία τους ξεπερνά το πρόβλημα στην εφηβεία. Υπάρχουν μερικά παιδιά που θα συνεχίσουν την υπνοβασία και στην ενήλικο ζωή.

Τι πρέπει εσείς να κάνετε για να είναι το παιδί ασφαλές; 

• Μην το ξυπνήσετε. Απλά προσεκτικά και με στοργή οδηγείστε το πίσω στο κρεβάτι.
• Να έχετε τις πόρτες και παράθυρα ασφαλισμένα και αν το παιδί σας είναι έφηβος να έχετε κλειδωμένα τα κλειδιά του αυτοκινήτου σε ασφαλές μέρος.
• Μην έχετε αιχμηρά αντικείμενα ή αντικείμενα που σπάζουν γύρω από το κρεβάτι του.
• Μην αφήνετε το παιδί να κοιμάται σε δίπατο κρεβάτι.
• Να έχετε πόρτες ασφαλείας ειδικά στην αρχή κάθε σκάλας.

Υπάρχει θεραπεία;

Αν το παιδί σας υπνοβατεί πολύ τακτικά ή αν έγινε έφηβος και ακόμα υπνοβατεί τότε καλά κάνετε να συμβουλευτείτε τον παιδίατρο σας. Ένας τρόπος θεραπείας είναι να ξυπνά κανείς το παιδί τακτικά κατά την διάρκεια του ύπνου για να σπάσει τα στάδια του ύπνου. Σπάνια ο γιατρός μπορεί να σας συνταγογραφήσει κάποιο φάρμακο.

Εσείς μπορείτε να βοηθήσετε με τα εξής….. 

• Βάλτε στο παιδί σας μουσική να ηρεμήσει πριν πάει για ύπνο.
• Υιοθετήστε σταθερή ώρα για να πηγαίνει για ύπνο.
• Να μην πίνει πολλά υγρά πριν πάει για ύπνο και να αδειάζει πάντα την κύστη του προηγουμένως. Γεμάτη κύστη μπορεί να προκαλέσει υπνοβασία.
• Να αποφεύγει την καφεΐνη.

Πηγή: http://www.paidiatros.com/paidi/ygeia/sleepwalking

Read More

Τα βασικά κριτήρια για μία επιτυχημένη συνέντευξη εργασίας.

Στην επόμενη συνέντευξη εργασίας που θα δώσετε, προσπαθήστε να μην ανησυχήσετε για το αν ο υπάλληλος της διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, διακρίνει το άγχος σας. Αντί για αυτό, είναι προτιμότερο να επικεντρωθείτε στο να παρουσιαστείτε εγκάρδιοι, φιλικοί και δυναμικοί.

Αυτό προτείνεται από τα νέα πορίσματα ερευνητών του Πανεπιστημίου του Guelph στον Καναδά, οι οποίοι παρατήρησαν προσεκτικά τον τρόπο που οι υποψήφιοι προβάλλουν το εαυτό τους κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης και πώς τα άτομα που τους παίρνουν συνέντευξη, αντιδρούν σε αυτόν.

«Σε γενικές γραμμές, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι συνεντευξιαζόμενοι θα πρέπει να επικεντρωθούν λιγότερο στις νευρικές αντιδράσεις τους και περισσότερο στις ευρύτερες εντυπώσεις που αυτά εκφράζουν», δήλωσε η ερευνήτρια Amanda Feiler. «Οι αγχωμένοι συνεντευξιαζόμενοι χρειάζεται να εστιάζουν στο πόσο δυναμικοί και διαπροσωπικά ζεστοί εμφανίζονται στα άτομα που τους παίρνουν συνέντευξη».

Σε αυτή τη μελέτη οι ερευνητές ήταν αποφασισμένοι να διαπιστώσουν για ποιο λόγο ακριβώς οι αγχωμένοι υποψήφιοι, τείνουν να λαμβάνουν χαμηλότερες βαθμολογίες επιδόσεων κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης.

Η έρευνά τους έχει σημαντικές επιπτώσεις, καθώς οι υποψήφιοι οι οποίοι εμφανίζουν άγχος κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, συχνά δεν προσλαμβάνονται. Ως αποτέλεσμα, οι εταιρείες ενδέχεται συχνά να απορρίπτουν πιθανούς υποψήφιους που εκφράζουν νευρικότητα στη συνέντευξη, οι οποίοι όμως μπορεί να είναι αρκετά ικανοί για τη θέση.

Η μελέτη αυτή είναι η πρώτη που χρησιμοποιεί ένα επικυρωμένο σύστημα μέτρησης του άγχους στη συνέντευξη, για να αξιολογήσει τους τρόπους συμπεριφοράς των ερωτηθέντων, ποια σήματα στέλνουν προς τα έξω και το πώς αυτά γίνονται αντιληπτά από τους ανθρώπους που ψάχνουν για τον κατάλληλο υποψήφιο.

Για να πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη έρευνα, βιντεοσκοπήθηκαν και καταγράφηκαν εικονικές συνεντεύξεις από 125 προπτυχιακούς φοιτητές ενός πανεπιστημίου στον Καναδά. Δεκαοκτώ ερευνητές βαθμολόγησαν τους υποψηφίους με βάση τα επίπεδα του άγχους και της επίδοσής τους.

Εκπαιδευμένοι βαθμολογητές αξιολόγησαν επίσης τις επιδόσεις των υποψηφίων μετρώντας  τα επίπεδα άγχους τους, μέσω ειδικών ενδείξεων και χαρακτηριστικών, όπως το πώς οι υποψήφιοι προσάρμοζαν τα ρούχα τους, αν κινούνταν νευρικά ή αν έτρεπαν αλλού το βλέμμα τους.

Οι ερευνητές διεπίστωσαν ότι η ταχύτητα με την οποία μιλά κάποιος, είναι η μόνη κοινή ένδειξη που τα πρόσωπα που παίρνουν συνέντευξη και οι συνεντευξιαζόμενοι, εκτιμούν ως σημάδι νευρικότητας ή όχι. Όσο λιγότερες λέξεις ανά λεπτό χρησιμοποιούν όταν μιλούν, τόσο πιο νευρικοί θεωρούνται ότι είναι.

Επίσης, οι αγχώδεις υποψήφιοι συχνά αξιολογούνται ως λιγότερο δυναμικοί και εκπέμπουν λιγότερη διαπροσωπική ζεστασιά. Αυτό τείνει να οδηγεί σε απόρριψη από τα άτομα που παίρνουν τη συνέντευξη.

Η ερευνήτρια συμπληρώνει: «Θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο για τους ερευνητές να αξιοποιήσoυν και να επεκτείνουν την παρούσα μελέτη, στη διερεύνηση ακουστικών και φυσιολογικών ενδείξεων καθώς και να χρησιμοποιήσουν διαφορετικές μεθόδους μέτρησης μη λεκτικών συμπεριφορών, καθώς μόλις τώρα οι οργανωτικοί ψυχολόγοι αρχίζουν να κατανοούν τις συνέπειες και τις επιπτώσεις του άγχους κατά τη διάρκεια της συνέντευξης εργασίας»

Πηγή: http://www.psychologynow.gr/ergasia/ta-vasika-kritiria-gia-mia-epityhimeni-synenteyxi-ergasias

Read More