«Τα παιδιά που απειλούν ότι θα φύγουν από το σπίτι τους, το κάνουν χειριστικά για να ασκήσουν πίεση» ακούγεται συχνά να λέγεται. Ισχύει πάντα όμως; Και τι μπορείτε να κάνετε για να αποφύγετε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Καλό είναι να αναφερθεί από την αρχή ότι η πρόθεση του παρόντος άρθρου είναι να υποστηρίξει και να δώσει πληροφόρηση σε γονείς που τα παιδιά τους χρησιμοποιούν τη φυγή ως λανθασμένο τρόπο επίλυσης προβλημάτων που αφορούν συνήθως αντίδραση σε κανόνες ή περιορισμούς που τίθενται από το σπίτι. Πολλές φορές, ωστόσο, υπάρχουν και άλλες συνθήκες που μπορεί να ωθήσουν έναν έφηβο στο να το σκάσει. Το άρθρο αυτό δεν απευθύνεται σε περιπτώσεις όπου υπάρχει πιθανότητα κακοποίησης ή παραμέλησης.
Το να φύγει ένας έφηβος από το σπίτι του είναι ο χειρότερος εφιάλτης κάθε γονιού. Κάθε παιδί μπορεί να επιλέξει να φύγει από το σπίτι του αν οι συγκυρίες το ευνοούν, αν δηλαδή η πίεση και το άγχος που νιώθει είναι πολύ έντονο.
Δε θα πρέπει να ξεχνάτε ότι η φυγή είναι μια ενέργεια, που για να γίνει χρειάζεται να πληρούνται τρεις προϋποθέσεις: η ικανότητα να φύγει, η θέληση να το κάνει και η ευκαιρία. Και κακά τα ψέματα, τα παιδιά έχουν και την ευκαιρία και την ικανότητα να το σκάσουν όποτε θέλουν, επομένως αυτό που ουσιαστικά χρειάζεται για να το κάνουν είναι η πραγματική θέληση. Αυτή η θέληση μπορεί να προκύψει για διάφορους λόγους. Θα μπορούσε να είναι μια στρεσογόνα περίοδος που διανύει, ο φόβος των συνεπειών που μπορεί να έχει κάτι που έχει κάνει, μια μορφή επίδειξης δύναμης, το ότι μπορεί να μην θέλει αν πάει στο σχολείο ή η κατάχρηση ουσιών κ.α.
Ένας άλλος παράγοντας είναι ότι οι έφηβοι συχνά εξειδανικεύουν τη φυγή και έχουν μια περιπετειώδη και ρομαντική άποψη για το πώς θα είναι μετά η ζωή στους δρόμους. Στην πραγματικότητα όμως είναι απαίσια: κρυώνεις, πεινάς και είναι επικίνδυνο. Αλλά οι έφηβοι συχνά το βλέπουν σαν μια περιπέτεια ή το κλειδί για την ελευθερία όπου «κανείς δεν πρόκειται να τους πει τι να κάνουν»
Γιατί τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι;
Πολλοί έφηβοι φεύγουν από το σπίτι τους λόγω κατανάλωσης αλκοόλ ή άλλων ουσιών. Όταν παιδιά στην εφηβεία ή την προ-εφηβεία εμπλέκονται σε κατανάλωση ουσιών, συνήθως φεύγουν από το σπίτι τους για να το κρύψουν από τους γονείς τους και να μην το καταλάβουν. Συνήθως αυτά τα παιδιά κάνουν πολλά περισσότερα από όσα οι γονείς τους γνωρίζουν, θέλουν να νιώθουν πιο ελεύθεροι και ανοιχτοί σε εμπειρίες και επιλέγουν τη φυγή.
Επίσης, συναισθήματα όπως φόβος, θυμός ή το αίσθημα της αποτυχίας μπορεί να κάνουν ένα νέο να φύγει από το σπίτι του. Μερικοί το σκάνε επειδή είναι ευκολότερο να ζουν μόνοι τους από το να ζουν σε ένα σπίτι που τους κρίνουν. Δυστυχώς, παιδιά με προβλήματα στη διαχείριση των συναισθημάτων τους ή μαθησιακές δυσκολίες συχνά απογοητεύονται ή κουράζονται που δεν μπορούν να κάνουν τα πράγματα σωστά. Φαντάζει ευκολότερο στα μάτια τους να το σκάσουν από το να λύσουν το πρόβλημα. Δε γνωρίζουν όμως ότι αυτό που περνάνε μπορεί να αντιμετωπιστεί, αν μπουν στη διαδικασία να μάθουν νέες στρατηγικές επίλυσης των προβλημάτων τους.
Ο κυριότερος λόγος που ένας έφηβος φεύγει από το σπίτι , ανεξάρτητα από την αφορμή είναι το ότι δεν έχεί βρει άλλο τρόπο να λύνει τα προβλήματά του. Το να φεύγει από το σπίτι είναι ένας τρόπος θεώρησης του προβλήματος τύπου «άσπρο- μαύρο». Σαν να μην υπάρχει μέση λύση- η γκρίζα ζώνη- για να λύσει ένα ενδεχόμενο πρόβλημα. Το σκάει γιατί δεν θέλει να αντιμετωπίσει κάτι, και αυτό περιλαμβάνει και συναισθήματα τα οποία αποφεύγει να βιώσει. Ο έφηβος που το σκάει δεν μπορεί να βρει άλλο τρόπο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που τον απασχολεί. Και το να αφήνει πίσω το σπίτι του- μαζί με αυτό που δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί- φαίνεται να είναι ο μόνος τρόπος να λύσει άμεσα το πρόβλημα.
Είναι σημαντικό να γίνει μια διάκριση μεταξύ των εφήβων που φεύγουν από το σπίτι τους επεισοδιακά και αυτών που είναι «χρόνιοι φυγάδες». Οι λόγοι πίσω από αυτές τις τάσεις φυγής είναι διαφορετικοί και είναι σημαντικό να τους γνωρίζετε.
Επεισοδιακή φυγή: Όταν το παιδί σας φεύγει από το σπίτι όταν έχει γίνει κάτι. Δεν είναι ένα σταθερό μοτίβο συμπεριφοράς και το παιδί δεν το χρησιμοποιεί ως στρατηγική επίλυσης προβλημάτων συνέχεια. Επίσης, δεν είναι κάτι που χρησιμοποιεί ως ένδειξη δύναμης. Αντιθέτως, ίσως προσπαθεί να αποφύγει κάποια συνέπεια των ενεργειών του, την ταπείνωση ή την ντροπή και την αμηχανία.
Χρόνια φυγή: Παιδιά που συνεχώς χρησιμοποιούν τη φυγή από το σπίτι ως ένδειξη της δύναμής τους στην οικογένεια. Είναι μια μορφή χειριστικής συμπεριφοράς, «πολέμου» προς τους γονείς. Μπορεί να απειλούν τους γονείς λέγοντας: «Αν με βάλεις να κάνω αυτό, θα φύγω από το σπίτι». Ξέρουν ότι οι γονείς τους ανησυχούν και για τα περισσότερα το να σταματήσουν οι γονείς τους να ανησυχούν είναι ο μεγαλύτερός τους φόβος τους, γι’ αυτό και χρειάζονται επιβεβαίωση-ότι και αυτή τη φορά θα ανησυχήσουν. Πολλοί γονείς μπαίνουν λανθασμένα στη διαδικασία να διαπραγματευτούν με τα παιδιά τους αυτό που δεν θέλουν να γίνει, από φόβο μήπως πραγματοποιήσουν την απειλή. Όμως πρέπει να καταλάβετε ότι τα παιδιά που απειλούν ότι θα φύγουν θέλουν να τσεκάρουν τη δύναμή τους και εσάς. Η διαπραγμάτευση όχι μόνο τους δίνει δύναμη προς τους εαυτούς τους, αλλά και προς τους γονείς και τις οικογένειές τους. Όταν ένας γονιός ενδίδει σε έναν εκβιασμό, το παιδί θα αρχίσει να το χρησιμοποιεί προς όφελός του. Για παράδειγμα, ένας γονιός σε αυτή την κατάσταση θα μάθει να μην στέλνει το παιδί στο δωμάτιό του όταν πρέπει, αν κάθε φορά αυτό απειλεί ότι θα φύγει. Παιδιά που συνεχώς απειλούν ότι θα φύγουν δεν το κάνουν για να λύσουν ένα πρόβλημα. Το κάνουν γιατί αυτή τη στρατηγική έχουν υιοθετήσει για να λύνουν τα προβλήματά τους. Προσπαθούν να αποφύγουν κάθε είδους οριοθέτηση, τιμωρία ή λογοδοσία για κάτι που έχει γίνει.
Υπάρχουν προειδοποιητικά σημάδια;
Δυστυχώς δεν υπάρχουν πραγματικά σημάδια που υποδεικνύουν ότι ο παιδί σας σκέφτεται ή πρόκειται να φύγει από το σπίτι. Σίγουρα, μυστικοπαθείς συμπεριφορές ή αποταμίευση χρημάτων ή εξαφάνιση ακριβών αντικειμένων από το σπίτι μπορεί να σας υποψιάσει για κάτι. Αν δείτε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, μην κάνετε τα στραβά μάτια. Εμπιστευτείτε το ένστικτό σας. Προσοχή όμως! Μην προσβάλετε ή κατηγορήσετε άδικα τον έφηβο σε καμία περίπτωση .
3 Πράγματα που μπορούν να κάνουν οι γονείς σε περίπτωση που ο έφηβος έιναι έτοιμος να φύγει:
Πολλοί νέοι φεύγουν από το σπίτι μετά από έντονο καβγά με τους γονείς τους ή μετά από ένα πολύ σημαντικό περιστατικό. Αυτή η πράξη, όμως, είναι μάλλον συνειδητή- το παιδί σας ενδεχομένως σκεφτόταν για κάποιο διάστημα πώς να το σκάσει. Εάν νομίζετε ότι το παιδί σας είναι έτοιμο να φύγει, εδώ υπάρχουν κάποια πράγματα που θα μπορούσατε να κάνετε ή να πείτε για να τα σταματήσετε:
• Προσπαθήστε να ηρεμήσετε τον έφηβο
Προσπαθήστε να ηρεμήσετε το παιδί σας για 5 λεπτά. Μπορείτε να πείτε: « Γιατί δεν κάθεσαι λίγο στο σαλόνι να πάρεις το χρόνο σου; Εγώ θα επιστρέψω σε 5 λεπτά» Καλό θα ήταν να μην του πείτε να πάει στο δωμάτιό του. Προτείνετέ του να μείνει μόνος τους σε ένα κοινόχρηστο χώρο του σπιτιού.
• Ρωτήστε «Τι συμβαίνει;» και όχι «Τι νιώθεις;»
Όταν μιλήσετε μαζί του μην ρωτήσετε τι αισθάνεται, ρωτήστε τι συμβαίνει. Όλοι οι έφηβοι θέλουν να τσακωθούν για αυτά που νιώθουν (ή εξαιτίας τους) ή θέλουν να αρνηθούν ότι νιώθουν το παραμικρό. Συχνά οι γονείς κολλάνε σε αυτό και ξεκινά καινούριος καβγάς που επιδεινώνει την κατάσταση. Άρα, αντί να πείτε «Γιατί είσαι τόσο θυμωμένος», δοκιμάστε να πείτε «Τι συμβαίνει; Τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να φύγεις από το σπίτι;»
• Χρησιμοποιήστε πειστικά επιχειρήματα.
Μια πολύ καλή ερώτηση που μπορείτε να κάνετε στο παιδί σας είναι: « Λοιπόν, τι είναι τόσο δύσκολο για εσένα και δεν μπορείς να το διαχειριστείς;» Αφού σας πει μπορείτε να πείτε: « Έχεις χειριστεί και άλλα πράγματα σαν αυτό στο παρελθόν. Νέοι στην ηλικία σου αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα και ξέρω ότι μπορείς και εσύ να τα καταφέρεις. ΟΚ τα θαλάσσωσες. Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Αντιμετώπισε αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις και μετά συνεχίζεις τη ζωή σου.» Με αυτόν τον τρόπο, δεν ενδίδετε στον εκβιασμό, αλλά προσπαθείτε να πείσετε το παιδί σας ότι θα είναι όλα εντάξει.
Και θυμηθείτε! Οι έφηβοι το σκάνε από προβλήματα που δεν μπορούν να διαχειριστούν. Είναι στη φύση τους. Το βλέπουν σαν ένα τρόπο να νιώσουν ότι έχουν δύναμη και ότι μπορούν να είναι ανεξάρτητοι. Η παρορμητικότητα της εφηβείας δεν τους αφήνει να δουν ότι κάτι τέτοιο είναι ψευδαίσθηση δύναμης και ανεξαρτησίας, αφού δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους με νόμιμο τρόπο στους δρόμους. Παρόλα αυτά τα συναισθήματα μπορεί να είναι βαθιά ριζωμένα σε κάποιους εφήβους.
Το πιο σημαντικό είναι τα παιδιά να μάθουν στρατηγικές και τρόπους να λύνουν τα προβλήματά τους διαφορετικά. Τα παιδιά σας θα πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν και να μην το αποφεύγουν, γι’ αυτό η καλύτερη συμβουλή και μάθημα ζωής για αυτά είναι να τους υπενθυμίζετε ότι: «Τελικά, δυστυχώς θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις αυτό.»
Αν θέλετα να μέθετε πότε είναι ο χρόνος οι νέοι να σταματήσουν να μένουν με τους γονείς τους, πατήστε εδώ.
Πολυδώρου Χριστίνα
Καλό είναι να αναφερθεί από την αρχή ότι η πρόθεση του παρόντος άρθρου είναι να υποστηρίξει και να δώσει πληροφόρηση σε γονείς που τα παιδιά τους χρησιμοποιούν τη φυγή ως λανθασμένο τρόπο επίλυσης προβλημάτων που αφορούν συνήθως αντίδραση σε κανόνες ή περιορισμούς που τίθενται από το σπίτι. Πολλές φορές, ωστόσο, υπάρχουν και άλλες συνθήκες που μπορεί να ωθήσουν έναν έφηβο στο να το σκάσει. Το άρθρο αυτό δεν απευθύνεται σε περιπτώσεις όπου υπάρχει πιθανότητα κακοποίησης ή παραμέλησης.
Το να φύγει ένας έφηβος από το σπίτι του είναι ο χειρότερος εφιάλτης κάθε γονιού. Κάθε παιδί μπορεί να επιλέξει να φύγει από το σπίτι του αν οι συγκυρίες το ευνοούν, αν δηλαδή η πίεση και το άγχος που νιώθει είναι πολύ έντονο.
Δε θα πρέπει να ξεχνάτε ότι η φυγή είναι μια ενέργεια, που για να γίνει χρειάζεται να πληρούνται τρεις προϋποθέσεις: η ικανότητα να φύγει, η θέληση να το κάνει και η ευκαιρία. Και κακά τα ψέματα, τα παιδιά έχουν και την ευκαιρία και την ικανότητα να το σκάσουν όποτε θέλουν, επομένως αυτό που ουσιαστικά χρειάζεται για να το κάνουν είναι η πραγματική θέληση. Αυτή η θέληση μπορεί να προκύψει για διάφορους λόγους. Θα μπορούσε να είναι μια στρεσογόνα περίοδος που διανύει, ο φόβος των συνεπειών που μπορεί να έχει κάτι που έχει κάνει, μια μορφή επίδειξης δύναμης, το ότι μπορεί να μην θέλει αν πάει στο σχολείο ή η κατάχρηση ουσιών κ.α.
Ένας άλλος παράγοντας είναι ότι οι έφηβοι συχνά εξειδανικεύουν τη φυγή και έχουν μια περιπετειώδη και ρομαντική άποψη για το πώς θα είναι μετά η ζωή στους δρόμους. Στην πραγματικότητα όμως είναι απαίσια: κρυώνεις, πεινάς και είναι επικίνδυνο. Αλλά οι έφηβοι συχνά το βλέπουν σαν μια περιπέτεια ή το κλειδί για την ελευθερία όπου «κανείς δεν πρόκειται να τους πει τι να κάνουν»
Γιατί τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι;
Πολλοί έφηβοι φεύγουν από το σπίτι τους λόγω κατανάλωσης αλκοόλ ή άλλων ουσιών. Όταν παιδιά στην εφηβεία ή την προ-εφηβεία εμπλέκονται σε κατανάλωση ουσιών, συνήθως φεύγουν από το σπίτι τους για να το κρύψουν από τους γονείς τους και να μην το καταλάβουν. Συνήθως αυτά τα παιδιά κάνουν πολλά περισσότερα από όσα οι γονείς τους γνωρίζουν, θέλουν να νιώθουν πιο ελεύθεροι και ανοιχτοί σε εμπειρίες και επιλέγουν τη φυγή.
Επίσης, συναισθήματα όπως φόβος, θυμός ή το αίσθημα της αποτυχίας μπορεί να κάνουν ένα νέο να φύγει από το σπίτι του. Μερικοί το σκάνε επειδή είναι ευκολότερο να ζουν μόνοι τους από το να ζουν σε ένα σπίτι που τους κρίνουν. Δυστυχώς, παιδιά με προβλήματα στη διαχείριση των συναισθημάτων τους ή μαθησιακές δυσκολίες συχνά απογοητεύονται ή κουράζονται που δεν μπορούν να κάνουν τα πράγματα σωστά. Φαντάζει ευκολότερο στα μάτια τους να το σκάσουν από το να λύσουν το πρόβλημα. Δε γνωρίζουν όμως ότι αυτό που περνάνε μπορεί να αντιμετωπιστεί, αν μπουν στη διαδικασία να μάθουν νέες στρατηγικές επίλυσης των προβλημάτων τους.
Ο κυριότερος λόγος που ένας έφηβος φεύγει από το σπίτι , ανεξάρτητα από την αφορμή είναι το ότι δεν έχεί βρει άλλο τρόπο να λύνει τα προβλήματά του. Το να φεύγει από το σπίτι είναι ένας τρόπος θεώρησης του προβλήματος τύπου «άσπρο- μαύρο». Σαν να μην υπάρχει μέση λύση- η γκρίζα ζώνη- για να λύσει ένα ενδεχόμενο πρόβλημα. Το σκάει γιατί δεν θέλει να αντιμετωπίσει κάτι, και αυτό περιλαμβάνει και συναισθήματα τα οποία αποφεύγει να βιώσει. Ο έφηβος που το σκάει δεν μπορεί να βρει άλλο τρόπο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που τον απασχολεί. Και το να αφήνει πίσω το σπίτι του- μαζί με αυτό που δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί- φαίνεται να είναι ο μόνος τρόπος να λύσει άμεσα το πρόβλημα.
Είναι σημαντικό να γίνει μια διάκριση μεταξύ των εφήβων που φεύγουν από το σπίτι τους επεισοδιακά και αυτών που είναι «χρόνιοι φυγάδες». Οι λόγοι πίσω από αυτές τις τάσεις φυγής είναι διαφορετικοί και είναι σημαντικό να τους γνωρίζετε.
Επεισοδιακή φυγή: Όταν το παιδί σας φεύγει από το σπίτι όταν έχει γίνει κάτι. Δεν είναι ένα σταθερό μοτίβο συμπεριφοράς και το παιδί δεν το χρησιμοποιεί ως στρατηγική επίλυσης προβλημάτων συνέχεια. Επίσης, δεν είναι κάτι που χρησιμοποιεί ως ένδειξη δύναμης. Αντιθέτως, ίσως προσπαθεί να αποφύγει κάποια συνέπεια των ενεργειών του, την ταπείνωση ή την ντροπή και την αμηχανία.
Χρόνια φυγή: Παιδιά που συνεχώς χρησιμοποιούν τη φυγή από το σπίτι ως ένδειξη της δύναμής τους στην οικογένεια. Είναι μια μορφή χειριστικής συμπεριφοράς, «πολέμου» προς τους γονείς. Μπορεί να απειλούν τους γονείς λέγοντας: «Αν με βάλεις να κάνω αυτό, θα φύγω από το σπίτι». Ξέρουν ότι οι γονείς τους ανησυχούν και για τα περισσότερα το να σταματήσουν οι γονείς τους να ανησυχούν είναι ο μεγαλύτερός τους φόβος τους, γι’ αυτό και χρειάζονται επιβεβαίωση-ότι και αυτή τη φορά θα ανησυχήσουν. Πολλοί γονείς μπαίνουν λανθασμένα στη διαδικασία να διαπραγματευτούν με τα παιδιά τους αυτό που δεν θέλουν να γίνει, από φόβο μήπως πραγματοποιήσουν την απειλή. Όμως πρέπει να καταλάβετε ότι τα παιδιά που απειλούν ότι θα φύγουν θέλουν να τσεκάρουν τη δύναμή τους και εσάς. Η διαπραγμάτευση όχι μόνο τους δίνει δύναμη προς τους εαυτούς τους, αλλά και προς τους γονείς και τις οικογένειές τους. Όταν ένας γονιός ενδίδει σε έναν εκβιασμό, το παιδί θα αρχίσει να το χρησιμοποιεί προς όφελός του. Για παράδειγμα, ένας γονιός σε αυτή την κατάσταση θα μάθει να μην στέλνει το παιδί στο δωμάτιό του όταν πρέπει, αν κάθε φορά αυτό απειλεί ότι θα φύγει. Παιδιά που συνεχώς απειλούν ότι θα φύγουν δεν το κάνουν για να λύσουν ένα πρόβλημα. Το κάνουν γιατί αυτή τη στρατηγική έχουν υιοθετήσει για να λύνουν τα προβλήματά τους. Προσπαθούν να αποφύγουν κάθε είδους οριοθέτηση, τιμωρία ή λογοδοσία για κάτι που έχει γίνει.
Υπάρχουν προειδοποιητικά σημάδια;
Δυστυχώς δεν υπάρχουν πραγματικά σημάδια που υποδεικνύουν ότι ο παιδί σας σκέφτεται ή πρόκειται να φύγει από το σπίτι. Σίγουρα, μυστικοπαθείς συμπεριφορές ή αποταμίευση χρημάτων ή εξαφάνιση ακριβών αντικειμένων από το σπίτι μπορεί να σας υποψιάσει για κάτι. Αν δείτε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, μην κάνετε τα στραβά μάτια. Εμπιστευτείτε το ένστικτό σας. Προσοχή όμως! Μην προσβάλετε ή κατηγορήσετε άδικα τον έφηβο σε καμία περίπτωση .
3 Πράγματα που μπορούν να κάνουν οι γονείς σε περίπτωση που ο έφηβος έιναι έτοιμος να φύγει:
Πολλοί νέοι φεύγουν από το σπίτι μετά από έντονο καβγά με τους γονείς τους ή μετά από ένα πολύ σημαντικό περιστατικό. Αυτή η πράξη, όμως, είναι μάλλον συνειδητή- το παιδί σας ενδεχομένως σκεφτόταν για κάποιο διάστημα πώς να το σκάσει. Εάν νομίζετε ότι το παιδί σας είναι έτοιμο να φύγει, εδώ υπάρχουν κάποια πράγματα που θα μπορούσατε να κάνετε ή να πείτε για να τα σταματήσετε:
• Προσπαθήστε να ηρεμήσετε τον έφηβο
Προσπαθήστε να ηρεμήσετε το παιδί σας για 5 λεπτά. Μπορείτε να πείτε: « Γιατί δεν κάθεσαι λίγο στο σαλόνι να πάρεις το χρόνο σου; Εγώ θα επιστρέψω σε 5 λεπτά» Καλό θα ήταν να μην του πείτε να πάει στο δωμάτιό του. Προτείνετέ του να μείνει μόνος τους σε ένα κοινόχρηστο χώρο του σπιτιού.
• Ρωτήστε «Τι συμβαίνει;» και όχι «Τι νιώθεις;»
Όταν μιλήσετε μαζί του μην ρωτήσετε τι αισθάνεται, ρωτήστε τι συμβαίνει. Όλοι οι έφηβοι θέλουν να τσακωθούν για αυτά που νιώθουν (ή εξαιτίας τους) ή θέλουν να αρνηθούν ότι νιώθουν το παραμικρό. Συχνά οι γονείς κολλάνε σε αυτό και ξεκινά καινούριος καβγάς που επιδεινώνει την κατάσταση. Άρα, αντί να πείτε «Γιατί είσαι τόσο θυμωμένος», δοκιμάστε να πείτε «Τι συμβαίνει; Τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να φύγεις από το σπίτι;»
• Χρησιμοποιήστε πειστικά επιχειρήματα.
Μια πολύ καλή ερώτηση που μπορείτε να κάνετε στο παιδί σας είναι: « Λοιπόν, τι είναι τόσο δύσκολο για εσένα και δεν μπορείς να το διαχειριστείς;» Αφού σας πει μπορείτε να πείτε: « Έχεις χειριστεί και άλλα πράγματα σαν αυτό στο παρελθόν. Νέοι στην ηλικία σου αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα και ξέρω ότι μπορείς και εσύ να τα καταφέρεις. ΟΚ τα θαλάσσωσες. Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Αντιμετώπισε αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις και μετά συνεχίζεις τη ζωή σου.» Με αυτόν τον τρόπο, δεν ενδίδετε στον εκβιασμό, αλλά προσπαθείτε να πείσετε το παιδί σας ότι θα είναι όλα εντάξει.
Και θυμηθείτε! Οι έφηβοι το σκάνε από προβλήματα που δεν μπορούν να διαχειριστούν. Είναι στη φύση τους. Το βλέπουν σαν ένα τρόπο να νιώσουν ότι έχουν δύναμη και ότι μπορούν να είναι ανεξάρτητοι. Η παρορμητικότητα της εφηβείας δεν τους αφήνει να δουν ότι κάτι τέτοιο είναι ψευδαίσθηση δύναμης και ανεξαρτησίας, αφού δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους με νόμιμο τρόπο στους δρόμους. Παρόλα αυτά τα συναισθήματα μπορεί να είναι βαθιά ριζωμένα σε κάποιους εφήβους.
Το πιο σημαντικό είναι τα παιδιά να μάθουν στρατηγικές και τρόπους να λύνουν τα προβλήματά τους διαφορετικά. Τα παιδιά σας θα πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν και να μην το αποφεύγουν, γι’ αυτό η καλύτερη συμβουλή και μάθημα ζωής για αυτά είναι να τους υπενθυμίζετε ότι: «Τελικά, δυστυχώς θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις αυτό.»
Αν θέλετα να μέθετε πότε είναι ο χρόνος οι νέοι να σταματήσουν να μένουν με τους γονείς τους, πατήστε εδώ.
Πολυδώρου Χριστίνα
