Όταν ένα αγαπητό πρόσωπο φεύγει από τη ζωή, συνήθως περνάμε πολύ χρόνο σκεφτόμενοι τον εαυτό μας: Πώς θα μπορέσουμε να μην τον ξαναδούμε ποτέ, να μην περάσουμε χρόνο μαζί του ή να τον αγγίξουμε ξανά. Μέχρι ενα σημέιο συνειδητοποιούμε ότι η παρουσία του, η οποία στιγμάτισε τη ζωή μας, θα εξασθενήσει. Λεπτομέρειες που μέχρι πρόσφατα ήταν πολύ καθαρές στο μυαλό μας θα μετατραπούν σιγά- σιγά σε αχνές μνήμες: Πώς έμοιαζε το άγγιγμά του; Πώς ήταν αυτό που έλεγε συνέχεια;
Το πένθος είναι ένα αργό, περίεργο ταξίδι προς την επούλωση των πληγών, που το άτομο δεν το αισθάνεται τόσο σαν επούλωση, όσο ως μια προσπάθεια επιβίωσης στο άγνωστο.
Όσοι άνθρωποι και αν μένουν πίσω, όσο κοντά κι αν είναι ο ένας στον άλλον, το πένθος είναι κάτι που ο καθένας βιώνει μόνος του και διαφορετικά ο ένας από τον άλλον.
Πολλοί αναρωτιούνται πώς θα μπορέσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται να περάσουν αυτό το δυσκολο κεφάλαιο στη ζωή τους. Ωστόσο, η διαδικασία δεν είναι καθόλου εύκολη και φυσικά δεν είναι γρήγορη.
Το τέλος της διαδρομής αυτής δεν είναι αυτό που οι περισσότεροι νομίζουν και η πεποίθηση ότι υπάρχει τέλος και ότι αυτό θα πρέπει να είναι ο στόχος αυτού που πενθεί δεν είναι μια σκέψη που βοηθάει.
Ξεπεράστε την ψευδαίσθηση ότι περιμενετε το τέλος στη δύσκολη φάση που περνάτε. Είναι πιο υγιές να στοχεύετε στην ολοκλήρωση που έχει να κάνει με το να αναζητήσετε ποιος είστε σύμφωνα με τα νλεα δεδομένα και πώς θα μπορέσετε να διαμορφώσετε τη νέα πραγματικότητα προχωρώντας μπροστά.
Το να προσπαθείτε να το ξεπεράσετε και να κλείσετε αυτό το κεφάλαιο είναι ανέφικτο. Αυτό που έχετε να κάνετε είναι να συμπεριλάβετε αυτή την απώλεια στο ποιος άνθρωπος είστε τώρα και στη ζωή σας γενικότερα.
Τα στάδια του πένθους, που είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη και τελικά η αποδοχή έχουν να κάνουν περισσότερο με το άτομο που πρόκειται να πεθάνει και όχι τόσο με αυτούς που μένουν πίσω.
Το πένθος ενός δικού σας προσώπου είναι μια κάπως διαφορετική διαδικασία. Δε σημαίνει βέβαια ότι δεν εμπεριέχει και αυτά τα στάδια. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι θα πρέπει να περάσουν από τα στάδια αυτά με τη σειρά που παρουσιάζονται, γιατί αυτή είναι η διαδικασία για να «πενθήσουν σωστά»
Ωστόσο, το πένθος είναι μια μοναδική διαδικασία για κάθε άνθρωπο και ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Ο καλύτερος τρόπος να προσφέρει κανείς βοήθεια σε κάποιον που πενθεί είναι να μην προσπαθήσει να το κάνει.
Ο πιο ευγενικός τρόπος να το κάνετε είναι να ακούτε όσα ο άλλος έχει να σας πει, να κάνετε ερωτήσεις μόνο μέχρι το σημείο που εκείνος το επιτρέπει και να μοιράζεστε αναμνήσεις. Κάνοντας αυτό, αναγνωρίζετε τη δυσκολία του πένθους που περνάει ο άλλος και τον βοηθάτε να κρατήσει την αγάπη του για τον άνθρωπο που έχει χαθεί ζωντανή.
Είναι πολύ σημαντικό να σκέφτεστε καλά τι λέτε σε κάποιον που πενάει το δύσκολο μονοπάτι του πένθους. Εκφράσεις όπως: «Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα» ή «Θα είναι καλύτερα τώρα εκεί» δεν είναι βοηθητικές και μπορεί να ενοχλούν κάποιον που πενθεί.
Το να έρχεστε σε επαφή συχνά με το άτομο που βιώνει το πένθος για να δείτε αν χρειάζεται κάτι και η επιβεβαίωση ότι «Θα βρίσκομαι εδώ αν απλά θελήσεις να είμαι» είναι η καλύτερη βοήθεια που μπορείτε να παρέχετε σε στη φάση αυτή.
Πολυδώρου Χριστίνα
Το πένθος είναι ένα αργό, περίεργο ταξίδι προς την επούλωση των πληγών, που το άτομο δεν το αισθάνεται τόσο σαν επούλωση, όσο ως μια προσπάθεια επιβίωσης στο άγνωστο.
Όσοι άνθρωποι και αν μένουν πίσω, όσο κοντά κι αν είναι ο ένας στον άλλον, το πένθος είναι κάτι που ο καθένας βιώνει μόνος του και διαφορετικά ο ένας από τον άλλον.
Πολλοί αναρωτιούνται πώς θα μπορέσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται να περάσουν αυτό το δυσκολο κεφάλαιο στη ζωή τους. Ωστόσο, η διαδικασία δεν είναι καθόλου εύκολη και φυσικά δεν είναι γρήγορη.
Το τέλος της διαδρομής αυτής δεν είναι αυτό που οι περισσότεροι νομίζουν και η πεποίθηση ότι υπάρχει τέλος και ότι αυτό θα πρέπει να είναι ο στόχος αυτού που πενθεί δεν είναι μια σκέψη που βοηθάει.
Ξεπεράστε την ψευδαίσθηση ότι περιμενετε το τέλος στη δύσκολη φάση που περνάτε. Είναι πιο υγιές να στοχεύετε στην ολοκλήρωση που έχει να κάνει με το να αναζητήσετε ποιος είστε σύμφωνα με τα νλεα δεδομένα και πώς θα μπορέσετε να διαμορφώσετε τη νέα πραγματικότητα προχωρώντας μπροστά.
Το να προσπαθείτε να το ξεπεράσετε και να κλείσετε αυτό το κεφάλαιο είναι ανέφικτο. Αυτό που έχετε να κάνετε είναι να συμπεριλάβετε αυτή την απώλεια στο ποιος άνθρωπος είστε τώρα και στη ζωή σας γενικότερα.
Τα στάδια του πένθους, που είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη και τελικά η αποδοχή έχουν να κάνουν περισσότερο με το άτομο που πρόκειται να πεθάνει και όχι τόσο με αυτούς που μένουν πίσω.
Το πένθος ενός δικού σας προσώπου είναι μια κάπως διαφορετική διαδικασία. Δε σημαίνει βέβαια ότι δεν εμπεριέχει και αυτά τα στάδια. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι θα πρέπει να περάσουν από τα στάδια αυτά με τη σειρά που παρουσιάζονται, γιατί αυτή είναι η διαδικασία για να «πενθήσουν σωστά»
Ωστόσο, το πένθος είναι μια μοναδική διαδικασία για κάθε άνθρωπο και ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Ο καλύτερος τρόπος να προσφέρει κανείς βοήθεια σε κάποιον που πενθεί είναι να μην προσπαθήσει να το κάνει.
Ο πιο ευγενικός τρόπος να το κάνετε είναι να ακούτε όσα ο άλλος έχει να σας πει, να κάνετε ερωτήσεις μόνο μέχρι το σημείο που εκείνος το επιτρέπει και να μοιράζεστε αναμνήσεις. Κάνοντας αυτό, αναγνωρίζετε τη δυσκολία του πένθους που περνάει ο άλλος και τον βοηθάτε να κρατήσει την αγάπη του για τον άνθρωπο που έχει χαθεί ζωντανή.
Είναι πολύ σημαντικό να σκέφτεστε καλά τι λέτε σε κάποιον που πενάει το δύσκολο μονοπάτι του πένθους. Εκφράσεις όπως: «Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα» ή «Θα είναι καλύτερα τώρα εκεί» δεν είναι βοηθητικές και μπορεί να ενοχλούν κάποιον που πενθεί.
Το να έρχεστε σε επαφή συχνά με το άτομο που βιώνει το πένθος για να δείτε αν χρειάζεται κάτι και η επιβεβαίωση ότι «Θα βρίσκομαι εδώ αν απλά θελήσεις να είμαι» είναι η καλύτερη βοήθεια που μπορείτε να παρέχετε σε στη φάση αυτή.
Πολυδώρου Χριστίνα
